هوش مصنوعی: عشق من به حدی عمیق شده که حتی با وجود سختی‌ها و دردها، همچنان تحمل می‌کنم و خود را به خاک می‌افکنم. ای‌وای، جانم در این کشمکش به سر می‌رود اما هنوز نمرده‌ام.

هوش مصنوعی: صبر و استقامت من چقدر طول می‌کشد تا این یک لحظه‌ی پر از غم و درد را فراموش کنم، چرا که جز در روز قیامت نمی‌توانم آن را واگذار کنم.

هوش مصنوعی: پایم به خاطر اندوه و غم بر روی سنگ قرار گرفت و از شدت ناراحتی، رگ خوابم تحت تاثیر قرار گرفت و از زخم پایم درد کشیدم.

هوش مصنوعی: برگ شادابی من شبیه گل لاله شده است. آه از دلی که خونین شد و در حسرت عشق پژمرده گشته است.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر اندوهی که دارم، مانند سرمه‌ای بر شیشه باقی مانده و نشان تلخی روزهای سختی که گذرانده‌ام، بر آن باقی مانده است.

هوش مصنوعی: امروز احساس سنگینی و داغی دارم مثل شعله شمع در روز قیامت، چون به این فکر می‌کنم که چرا به زیبایی او توجه نکردم و به آرامشی که می‌توانستم داشته باشم، نپرداختم.

هوش مصنوعی: ای وجود، چرا اینقدر در پی ندامت و پشیمانی هستی؟ فرض کن تنها چند روز برایت عمر باقی مانده، من آن را شمردم.

هوش مصنوعی: بدون نوشیدنی مرگ، اینقدر داغ و بی‌تاب هستم که فریاد می‌زنم از حس تشنگی که به من نرسید.

هوش مصنوعی: من مژه‌های خود را به خواب نبردم، حالا گناهی بر گردن کیست؟ کسی آرامشی داشت که من نتوانستم به دست بیاورم.