هوش مصنوعی: می‌گویند که دوباره صبح روشن خواهد شد، اما من در حال حاضر در حال و هوای خرابی و ناامیدی هستم و نمی‌دانم صبح کی خواهد دمید.

هوش مصنوعی: صدای ناله‌ ما مانند نغمه‌ای است که شب را پر می‌کند و اندوه ما را نشان می‌دهد. چشمان گریان ما، همچون جامی پر از شراب در سحرگاه است.

هوش مصنوعی: ما چندین اشک را در دل خود پاشیده‌ایم؛ اما نوع احساس ما با نوع احساس صبح متفاوت است.

هوش مصنوعی: یاد تیغ تو در ذهنم سنگینی می‌کند و من به انتظار آن زخم هستم. این حالت باعث می‌شود که در صبح زود، نشئه و خمار به نظر برسم.

هوش مصنوعی: من به دل خود اجازه دادم که در وحشت غرق شود، اما اشک‌هایم نشان‌دهنده حیرت و شگفتی هستند؛ مانند شبنمی که صبح زود در شیر ناب قرار می‌گیرد و آن را تلطیف می‌کند.

هوش مصنوعی: یعنی بی‌توجهی به واقعیت‌های زندگی آگاهی به همراه دارد و باید وابستگی‌های بی‌مورد را رها کنیم. وقتی شب به پایان می‌رسد، دیگر هیچ پرده‌ای بین ما و صبح وجود ندارد و نور تازه ای همه جا را روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: زندگی فرصتی کوتاه است، پس از آرزوها و خواسته‌های دل نپرس. در سپیده‌دم، وقتی که زندگی در حال زوال است، از کسی درباره رازهای زندگی سؤال نکن که پاسخ‌هایش ناتمام و بی‌جواب خواهد ماند.

هوش مصنوعی: اگر عمر خود را با دانش و آگاهی پر کرده‌ای، باید هوشیار باشی؛ زیرا در این کتاب زندگی، سطرهای نادیدی وجود دارد که نفس انسان را به چالش می‌کشد.

هوش مصنوعی: این مکان پر از ترس و وحشت است و نمی‌تواند آرام شود؛ آن به سوی گلزاری دیگر با شتاب در حرکت است.

هوش مصنوعی: به این فکر نکن که فقط به خوشبختی و موفقیت تکیه کنی، زیرا عمرت به سادگی سپری می‌شود و در این مسیر بی‌دانشی ممکن است تو را دچار مشکلات کند. بهتر است که در انتظار رخدادهای خوب نباشی و در عوض، خودت تلاش کنی و از فرصت‌ها بهره‌برداری کنی.

هوش مصنوعی: آب و رنگ باغ خوشبویی از زحمت و تلاش زیاد به‌دست نمی‌آید؛ تنها شبنم صبحگاهی است که از باران صبحگاهی ناحیه‌ای نازل می‌شود و آن را زیبا می‌کند.

هوش مصنوعی: غفلت در زمان پیری و دوری از آرامش بسیار دشوار است و بیدل، ترک خواب صبحگاهی برایش سخت است.