هوش مصنوعی: چشمش نگاهی کرده که به عشق و زیبایی من اشاره دارد، انگار با سرمه‌ای که بر چشمانش کشیده، در تلاش است تا صدای فریاد من را بشنود و به آن پاسخ دهد.

هوش مصنوعی: در اینجا فردی به وضعیت خود اشاره می‌کند که از قفس آزادی برخوردار نیست و به نوعی در مشکلات و دردسرها گرفتار شده است. احساس می‌کند که هیچ راهی برای رهایی از این بند و زنجیر وجود ندارد و تلاش‌هایش برای خروج از این وضعیت ناکام مانده است. او به وضوح نشان می‌دهد که با وجود اینکه ممکن است برخی خوشبختی را تجربه کنند، او خود هنوز در شرایط دشواری قرار دارد و نمی‌تواند از آن رهایی یابد.

هوش مصنوعی: من شبنم هستم که به حالت خاصی از خود می‌نگرم، ماهیتی که از آب و خاک شکل گرفته‌ام و از آنجا آمده‌ام.

هوش مصنوعی: از جادوی نفس خود سخن نگو و نپرس که خاک تازه در حال حاضر بادم را می‌برد.

هوش مصنوعی: درد عشق برایم مانند امتحانی آسان بود؛ به سرعت به درد و رنج آن عادت کردم و گویی مانند آتش در بستر خود احساس راحتی می‌کنم.

هوش مصنوعی: دلش نمی‌خواهد که من آزاد باشم؛ آرزوی صیاد من همان قفس است.

هوش مصنوعی: او دلش را به من داد تا به درون خودم نگاه کنم، من هم برای او آینه‌ای را در دستانش گذاشتم.

هوش مصنوعی: من از خودم خالی‌ام و تمام ذهن و وجودم پر از یاد اوست، مانند شیشه‌ای که در مجلس پر از جادو و زیبایی است.

هوش مصنوعی: اگر کسی با ناآگاهی و بی‌احساسی چیزی را بشکند، چه کاری از دستش برمی‌آید؟ من با دل پاکی که داشتم، محبت و احساس را نثار کردم، اما او فقط شیشه‌ای را شکست.

هوش مصنوعی: زندگی‌ام به قدری ارزشمند و گرانبهاست که تلاش برای به دست آوردن آن، بی‌فایده است. همچنان ابزار و توانایی‌هایی دارم که می‌توانم با آن‌ها بر سختی‌ها غلبه کنم.

هوش مصنوعی: نوشتن شعر و نثر برای من لذتی بیشتر از زندگی کردن دارد که مرا شاد می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر نبود که نقشم پس از مرگ به یادم بر روی مزارم به جا بماند، واقعاً حیف است.

هوش مصنوعی: در حال حاضر هرچه دارم از آن خودم نیست، زیرا آنچه در گذشته داشتم از یادم رفته است.

هوش مصنوعی: وجود نداشتن هم نتوانست به من کمک کند؛ مرگ فقط زمانی به دادم رسید که من به دنیا آمدم.

هوش مصنوعی: مایوس شدن من نیاز به آزمون ندارد، من تجربه‌ای آموزنده از خداوند دارم.