هوش مصنوعی: در دنیای عبرت، انسان از نیک و بد خود نگران نیست. آن کسی که در لباس خفتان به سر می‌گذارد، به طور پنهانی عیوب دیگران را می‌پوشاند و به خود تکیه دارد.

هوش مصنوعی: ناامید نشو؛ فرصتی یاداوری کرده‌اند که در آن، موی سر به آرامی رشد می‌کند و هنرمند در حال خلق تصویر قدم‌های من است.

هوش مصنوعی: هر چیزی که به دست می‌آید، باید به عنوان یک فرصت ارزشمند مورد استفاده قرار گیرد. من آدمی هستم که به تنهایی تلاش می‌کنم، اما در عین حال، خطرات ناشی از ارتباط با دیگران می‌تواند به من آسیب برساند.

هوش مصنوعی: اگر صد امید و آرزو در روز قیامت به سراغم بیاید، من تحت تأثیر آن‌ها قرار نمی‌گیرم؛ زیرا در این جهان جاودانه و بی‌انتها، من بی‌کارم و به دنبال چیزی نیستم.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که در این محفل شاد و دل‌انگیز، زمانی برای خوشی و لذت وجود داشت. در این زمان، به واسطه نوشیدنی‌هایی که فراهم شده بود، من نیز آماده شدم تا یک جرعه از شوق و سرخوشی را بچشم.

هوش مصنوعی: ذهنم در تنگناست و در شرایط دشوار زندگی، احساس می‌کنم که اگرچه در اوج بی‌خبری و ناهنجاری هستم، اما همچنان می‌توانم قابلیت‌های زیادی را در خودم جمع کنم.

هوش مصنوعی: زمان بهار، میزبان رنگ‌ها و بوی‌های تازه‌ای است که همه را به خود جذب می‌کند. عشق همه را دعوت کرد و وقتی من آمدم، این زیبایی‌ها نمایان شد.

هوش مصنوعی: کعبه و معبدی جز محل دوستی و محبت دل نمی‌شناسم، هر جا که رفتم، همین مکان مقدس من برایم به وجود آمد.

هوش مصنوعی: عشق حقیقی نمی‌تواند در زیر پا به سادگی نادیده گرفته شود؛ زیرا نشانه‌های آن همچون تابش خورشید بر سر افراد سبز و درخشان است، حتی اگر در زیر قدم‌ها باشد.

هوش مصنوعی: از بهار من، با روشن کردن چراغی، عبرت بگیرید. چمن سرخ رنگی را در برابر خود تصور کنید که یادآور مشهدهای متعددی است.

هوش مصنوعی: بیدل از آرزوی دنیوی و ناپایداری احساس ناامیدی نمی‌کند، زیرا بر این باور است که در دستان او، پشتوانه‌ای از آینده‌ brillants وجود دارد.