هوش مصنوعی: هر جا که عرق آن ماه زیبا بریزد، رنگ و جلوه می‌سازد و جمعی مانند برگ‌های خزان می‌شوند.

هوش مصنوعی: از دور، پیشانی و صورت او را در حال عرق‌ریزی دیدم و گفتم که این چهره مانند ماه است و آن درخشش مشابه خورشید تابان و ستاره‌هاست.

هوش مصنوعی: بر خاک در خانه‌اش رد پای خود را بگذار و برای رسیدن به سعادت تلاش کن، تا به نشان آثار خودت بر آسمان ستارگان دیده شوی.

هوش مصنوعی: در جایی که یاد او در ذهن من ساری و جاری است، شمع امید من می‌تواند از غبار و کدورت‌های زندگی، روشنی و روشنایی بیافریند.

هوش مصنوعی: خوشی و زیبایی مانند عرقی در جوش و خروش است. ای شوق و اشتیاق، چشمانت را باز کن و ببین! باید در آن لحظه‌ای که ستاره‌ها در میان آسمان پدیدار می‌شوند، جامی را پر کن و لحظه را غنیمت بشماری.

هوش مصنوعی: در هر مکان، زیبایی و شکوهی وجود دارد، اما از سر نارضاتی که از سرنوشت خود دارم، خجالت‌زده‌ام. این احساس مانند شعله‌وری است که درون سنگ پنهان شده و نمی‌تواند خود را نشان دهد.

هوش مصنوعی: جز سوختن، زمین هیچ ثمره‌ای ندارد؛ دستاورد خاصی نمی‌توان از آن برداشت کرد، مگر اینکه باران آسمان بر آن ببارد.

هوش مصنوعی: با ایجاد نظم و ترتیب در افکار و احساساتت، می‌توانی آتش درون خود را کنترل کنی. این آتش اگر به درستی مدیریت نشود، نمی‌تواند به دیگران نفعی برساند و فقط به درد و رنج آن‌ها می‌افزاید.

هوش مصنوعی: نور این شبستان قابل درخشش نیست، مگر اینکه شب‌تابی چون کرم در آشیانه ستاره‌ها بدرخشد.

هوش مصنوعی: تو به خیال‌های بی‌اساس و امیدواری‌های بی‌جای خود ادامه می‌دهی، در حالی که اگر از خواب غفلت بیدار شوی، خواهی دید که جز چشمک زدن ستاره‌ها، چیزی در آسمان وجود ندارد.

هوش مصنوعی: در این آرزو هستم که کی چهره محبوبم از پشت پرده بیرون خواهد آمد. مانند بیدل، هر شب چشمانم به خاطر عشق او به شدت اشک می‌ریزند و می‌درخشند.