هوش مصنوعی: به دلیل فقر و تنگدستی، نهایتاً به بی‌هویتی و نابودی خود رسیدم؛ گویی که در دریای زندگی، تنها تصویر توهمی از خودم را می‌بینم.

هوش مصنوعی: به شکل و ظاهری شبیه به ماه نو، از من راضی باش، همین کافی است. من به اندازهٔ دو بار گذشتهٔ خودم به خودم نگاه کرده‌ام.

هوش مصنوعی: هر کس در این مکان به اندازه‌ صحبت و گفت‌وگویی که دارد، جایی برای خود پیدا کرده است. من نیز به مدت دو روز در پی صدای خودم گشتم.

هوش مصنوعی: از من نپرس که کجا هستم، من در پی دل‌تنگی‌ام. پری خود را به خاطر صدای خودم می‌زایم و در حین آن، گرد و غبار خود را پراکنده می‌کنم.

هوش مصنوعی: مدت‌ها در انتظار کسی بودم و حالا از خودم جدا شدم و به صورت مستقل و مستقل به راه خود ادامه می‌دهم.

هوش مصنوعی: در این بیت، گوینده از تلاش‌های خود در مسیر زندگی و مبارزه با مشکلات سخن می‌گوید. او به تصویرگری از احساس trapped اشاره می‌کند که در آن به دام افتاده و به دنبال راهی برای آزادی از آن وضعیت است. در نهایت، این تلاش‌ها و جستجوها به او کمک می‌کند تا دست به کار جدیدی بزند و بتواند بر محدودیت‌ها غلبه کند.

هوش مصنوعی: حیا مانند یک ناله‌ای است که برای بیرون رفتن از قفس دل دلزده‌ام نیازی به آن ندارم، زیرا اکنون خودم را به‌عنوان مدعای وجودم شناخته‌ام.

هوش مصنوعی: این خطی که به وسیله پرگار کشیده شده، نشان‌دهنده وحدت است و نمی‌توان آن را به صورت کامل در یک نقطه محدود کرد. بنابراین، من در جستجوی ابتدا و انتهای خود گشتم و در این مسیر نتوانستم به یک نتیجه کامل دست یابم.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم آیا من شمعی خاموش هستم یا بخار مرطوبی که از زمین بلند می‌شود، زیرا وقتی روی پاهای خود نشستم، تصویر خودم را بر زمین دیدم.

هوش مصنوعی: نتیجه جستجوی آرزوها و هیجانات، در نهایت به ناامیدی و سردی می‌انجامد. در این میان، زمانی که تلاش می‌کنم تا فراتر از محدودیت‌هایم حرکت کنم و به تعالی دست یابم، به خودشناسی و ورای خودم می‌رسم.

هوش مصنوعی: در این دریا که پر از آشفتگی و هیجان است، امواج آن همچون سنگ قیمتی از اعماق صبر و تحمل من بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: مجنون برای یافتن موضوعی نادر و خاص به سراغ دانشمندان رفت. من نیز با شوق و ذوق خودم در پی یافتن حقیقت در درون خودم شروع به جستجو کردم.

هوش مصنوعی: خوشی‌ها و لذت‌های زندگی‌ام با دانایی و زیبایی تو روشن شد. وقتی به تو نگاه کردم، به شناختی از خودم رسیدم.

هوش مصنوعی: در اینجا گفته می‌شود که شخص به خاطر بی‌خود شدن و نشئه بودن، اشتباهاتش را توجیه می‌کند. او به یاد چشمان معشوقش و زیبایی‌هایش، دلیلی برای فدای خود پیدا کرده است. به عبارت دیگر، او به خاطر عشق و زیبایی که در یادش است، حاضر است از خود بگذرد و اشتباهاتش را نادیده بگیرد.

هوش مصنوعی: نگاه اول من مانند کباب است، من بیدل شدم و همه اجزای وجودم مانند شمع از سر تا پا به رنگ در آمده است.