هوش مصنوعی: اگر نقابش مرا تحریک کند و مایل شوم، انگشتم به راحتی می‌تواند جهانی از رشته‌ها را دور خود بپیچد و ببندد.

هوش مصنوعی: از تاثیر زیبایی و جذابیت حسن نپرسید، زیرا نشان می‌دهد که با یک اشاره از دور، انگشتم را مرطوب می‌کند.

هوش مصنوعی: من به خاطر حسادت و بیکاری، خودم را به دردسر انداخته‌ام. سال‌هاست که بر سر این موضوع، ناخواسته خود را در فشار و شکنجه قرار داده‌ام.

هوش مصنوعی: به من هشدار می‌دهد که مضامین حیرت‌انگیز را بخوانم و نامه‌هایم را ببندم، ای کاش بر بال و پر انگشتم می‌نشست تا از این حیرت رهایی یابم.

هوش مصنوعی: ای نامهربان، اگر دست مرا رها کنی و من را تنها بگذاری، چه ارتباطی می‌تواند بین تو و مدعی وجود داشته باشد؟ مگر اینکه تنها به بوسیدن سر انگشتان من بسنده کند.

هوش مصنوعی: اگر صد بار هم تیغ ناز تو بر گردنم بیفتد، مانند شمع از شدت تسلیم و بی‌زبانی، اشک‌هایم بر انگشتم می‌ریزد.

هوش مصنوعی: با وجود ثروت و جواهرات، فقر من بر تنم سایه می‌افکند و حرص و طمع در وجودم به شدت افزایش یافته است.

هوش مصنوعی: اگر مانند گردباد از فروتنی رها می‌شدم، دست خود را به حرکت درمی‌آوردم و قلمی را به آسمان پرستاره می‌کشیدم.

هوش مصنوعی: در tavern ها و میخانه‌ها، من مست و شاداب نبودم. حالا نوبت این است که از طبع و مزاجم صدای شگفت‌انگیزی از ساغر انگشتم بلند خواهد شد.

هوش مصنوعی: امشب به قدری سرمست و شاداب هستم که مانند ماه نو، شادابی و نورانیتم کم‌کم در حال شکستن است. احساس می‌کنم حتی سنتم نیز بر اثر این شادی و مستی تغییر کرده و گویا این حالت به انگشتم نرسیده که انگشتم کمی تغییر جلوه کرده است.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چه چیزی از دست من خارج شد که مانند صدای فریاد بلبل در هر انگشت من احساس می‌شود.

هوش مصنوعی: این بیت نشان‌دهنده آن است که وضع و موقعیت انسان زمانی مشخص می‌شود که او به اندازه کافی ضعیف و بی‌پناهه. در اینجا، شاعر به نوعی ناتوانی و ضعف خود اشاره می‌کند و اینکه حتی چیزهای کوچک و بی‌اهمیت نیز می‌توانند در دنیا تأثیرگذار باشند. انگشت لاغر او عملاً نمادی از ضعف و عدم توانایی در برابر چالش‌هاست.