هوش مصنوعی: شبی آرزو داشتم که تصویر دل‌ام را رنگ بزنم، اما وقتی دیدم که بی‌هنر می‌خواهم این کار را انجام دهم و نتوانستم، شرمنده شدم.

هوش مصنوعی: من در گذشته مانند غباری سرگردان و آشفته بودم و امیدی به آرامش نداشتم. اما حالا به لطف تلاش‌ها و رنج‌هایی که کشیده‌ام، به گل زیبا و خوشبویی تبدیل شده‌ام.

هوش مصنوعی: ستم به حضور آرام و زیبای خوبان احساس شرم می‌کند و در برابر آنها، حتی زمان جبر و قضا نیز عقب‌نشینی می‌کند تا بر محبت و مهربانی حاکم شود.

هوش مصنوعی: در دوران پیری، هیچ کافری به خاطر موهای سفیدش عذاب نمی‌بیند؛ زیرا شب من به روشنی صبح قیامت متصل شده است.

هوش مصنوعی: شرم و حیا مانع از این می‌شود که آتش درونم به شدت شعله‌ور شود، تا جایی که شراره‌ها و آتش‌فشان‌ها به آب تبدیل شده‌اند و من اینقدر درونم پرشور و خروشان هستم.

هوش مصنوعی: به دلیل دقت بسیار زیاد و نگرش‌ام به جزئیات، طبیعت افراد عالم را به گونه‌ای تغییر داده‌ام که مانند مویی در چشم‌هایم شده است. از این رو، از معنای لطیف مخلوقات فاصله گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: قناعت، هرچه که باشد، نیازمند زحمت روحی و احساسی نیست. در اینجا، من به نوعی احساس طبیعی انسان‌ها اشاره کرده‌ام و به نوعی دچار دلزدگی و خستگی شده‌ام.

هوش مصنوعی: هرچه بیشتر در دل و ذهنم به دنبال خود و هویتم می‌گردم، نمی‌توانم آن را پیدا کنم. نمی‌دانم چه چیزی بود که در خیال او، تمام وجودم از هم پاشید و محو شدم.

هوش مصنوعی: سحرگاهان، در هر طرف قطرات شبنم به آرامی می‌درخشند و من از شدت احساساتم، نفس پرواز را به خود گرفتم و متوجه شدم که چقدر تحت تأثیر قرار گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: بهار به من رنگ و حالتی از آرامش نمی‌دهد، پس چه کنم؟ در این فرصت آشنا، برای خودم پیمان و رضایت را گسستم.

هوش مصنوعی: کوشش اشتیاق من به خاطر بی‌احوالی‌ام به شدت افزایش یافته است، بیدل، زیرا به سرعت از دل بیرون آمده‌ام و به جهانی دیگر می‌نگرم.