هوش مصنوعی: وقتی که از روی هوس مانند شمع سرم را به سوی آسمان بلند کردم، زمانی که اندیشیدم، متوجه شدم که رد پایم را دیگر نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: زندگی من جز احساس شرمندگی چیز دیگری نداشت. مانند اشک، تر شدم و توانستم تا حدی به آب زندگی دست پیدا کنم.

هوش مصنوعی: به خاطر ناتوانی‌ام، احساس می‌کردم که مانند غنچه‌ای زیر فشار هستم و در نهایت با یک عطسه کوچک، همه چیز را رها کردم تا بتوانم دوباره نفس بکشم.

هوش مصنوعی: به آخرین خواهش خود، تحت تاثیر لطف و بخشش پیر، به قدری روی بدنم خم شدم که از شدت نیاز، دست به دعا برداشتم.

هوش مصنوعی: هر جا که رفتم، نشانه‌های سختی و چالش‌های زندگی همراه من بودند. ای خدای بزرگ، این خاک آشفته و پریشان را از کجا در آورده‌ام؟

هوش مصنوعی: مانند درختی که از غفلت رشد می‌کند، نپرس که چگونه رشد کرده‌ام. تا وقتی که پایم در خاک رفت، از جای خودم حرکت کردم.

هوش مصنوعی: حالا باید به خاطر پشیمانی‌ام به خود بزنم، مانند مژه که برای هر چیزی که نمی‌توانستم به دست آورم، خودم را تنبیه می‌کنم.

هوش مصنوعی: من به اندازه کافی از نادانی‌ها و مشکلات زندگی آگاه شده‌ام. دیگر به زیبایی‌ها و دنیای اطراف توجهی ندارم و از تماشای تو غافل شده‌ام.

هوش مصنوعی: من به هیچ عنوان اجازه ندادم که بی‌هدف بروم و راحتی‌ام را به خطر بیندازم. مانند شراره‌ای که نمی‌گذارد ریشه‌اش را رها کند، من هم پاهایم را از مسیر درست برنداشتم.

هوش مصنوعی: قبل از اینکه به وجود بیایم، بار وجود من دلیل ناتوانی بود. همانند هلال اول که دو طرفش را برمی‌داریم.

هوش مصنوعی: بهار بدون نشان من از سلامت خجالت کشید، تا زمانی که شکستم و نقش‌ها را تغییر دادم و رنگ‌ها را کنار گذاشتم.

هوش مصنوعی: نغمه‌ای چون به صدا درآمد، یاد کاروان‌ها را زنده کرد و به همین خاطر به سفر آماده شدم، چراکه صدای جرس نشان‌دهنده حالتی خاص و دلپذیر است.

هوش مصنوعی: شبنم من از این چمن تا زمانی که یک قطره عرق بر دوش من بیفتد، بار سنگین حیا را بر دوش خود حمل کرده‌ام.

هوش مصنوعی: از ضعف و ناتوانی مژگانم به شدت خسته شدم. با یک نگاه از بیدلی، به اندازه صد عصا تحمل و قدرت پیدا کردم.