هوش مصنوعی: هر بار که به شرایط زندگی و مشکلاتم اندیشیدم، به جای گریه کردن، خندیدم و آنقدر خندیدم که دیگر توان گریه کردن نداشتم.

هوش مصنوعی: در سحرگاه احساس دلتنگی زیادی داشتم، انگار که مانند شمعی در حال ذوب شدن هستم، به دور از سرزمین خود، در غم و اندوه به گریه افتادم.

هوش مصنوعی: اجزای عالم همچون نقشی بر روی آب می‌مانند و من از این موضوع به شدت شگفت‌زده‌ام که چرا به این اندازه گریسته‌ام.

هوش مصنوعی: مانند ابر، تحت تأثیر حیای خود ذوب شدم و به خاطر عبرت‌های زندگی، بر سر مزار عالم اشک ریختم.

هوش مصنوعی: ای شمع، تلاش و کوشش من نیز فقط به خاک افتادن و ناتوانی است. من هم به خاطر ناتوانی‌ام، از شدت احساس ضعف، اشک ریخته‌ام.

هوش مصنوعی: به علت اینکه درد و رنجی که تجربه می‌کردم هیچ تأثیری نداشت، هر بار که شخصی در مورد وضعیت من صحبت می‌کرد و نصیحت می‌کرد، احساساتی شدم و گریه کردم.

هوش مصنوعی: من دردی را تحمل کردم که به خاطر آن، در برابر اشک‌های چشمانم شرمنده شدم و گریه کردم، چرا که قطره‌ای عرق نداشتم.

هوش مصنوعی: یک اشک گرم به خاطر احساسات ضعیف من ناگهان از چشمانم ریخت و فرصتی برای گریستن به دست آوردم.

هوش مصنوعی: در شب‌هایی که به دیدن معشوق امیدوار بودم، غم و حسرتی که در دل داشتم باعث شد تا اشک‌هایم همچون صبح قیامت بر زمین بریزد.

هوش مصنوعی: روزی که به خاطر کمبود مادیات و سختی زندگی، چشمانم پر از اشک شد، به شدت گریه کردم و احساس ناراحتی کردم.

هوش مصنوعی: هر جایی که به چیزی امیدوار شدم و آرزوهایم را به نمایش گذاشتم، مانند این است که آبرویم را در خطر قرار دادم و به خاطر قناعت و کم‌خواهی‌ام اشک ریختم.

هوش مصنوعی: اندوه من از گناهانم به قدری کم نبود که از ترس نزول رحمت الهی گریستم.

هوش مصنوعی: اگر بیدل بداند چرا گریانم، نپرس همه چیز به خاطر بی‌دلی و حسرتی است که دارم.