هوش مصنوعی: اگر برای دوست عزیزم پیامی به خاطر دل تنگی‌ام بفرستم، این امید را دارم که تمام احساسات و رنگ‌های شادی را دوباره به دست بیاورم.

هوش مصنوعی: در زمان صلح، هر جمعیتی که به جنگ می‌رود، به سرعت و به آسانی مانند مژه‌ای که نیمه‌باز می‌شود، ناتوانی‌اش نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: من آن‌قدر ضعیف نیستم که با چنگال خونین زندگی‌ام را به قهری تلخ بیفکنم؛ اگر بخواهم، با تیر و کمان به هدفی می‌زنم.

هوش مصنوعی: اگر دنیا تصویر خیال را ایجاد کند، حتی اگر بر دوش مژگانم سنگینی کند، من رنگی از می‌فرستم.

هوش مصنوعی: من به خاطر ناتوانی‌ام، پیامم را با اشک‌هایم به تو می‌رسانم و امشب چند بار به دور دامن تو می‌چرخم.

هوش مصنوعی: من به خاطر وضعیت نامساعد تو، دیگر از تو بی‌خبر نیستم و اگر برایت چیزی بیاورم، فقط سنگ خواهد بود.

هوش مصنوعی: در این بزم پر زرق و برق، حتی اگر هزار شیشه هم بشکنند، زیبایی و ظرافت خاصی وجود ندارد. از دل شکسته‌ام، سلامی با لحن خاصی برایت می‌فرستم.

هوش مصنوعی: تا کی باید منتظر زیبایی‌های تو بمانم که از دنیا رنگ و رویش را بگیرم؟ بیا و اگر نمی‌آیی، آتش محبت‌ام را به سرزمین‌های دور می‌فرستم.

هوش مصنوعی: اگر انتظار باعث شود که بیدل در جمع حاضر شود، هر زمانی که به وصال نزدیک شوم، با کمی تأمل می‌رسد.