هوش مصنوعی: شب به یاد خط زیبایت، کلید زندگی‌ام در دستانم بود. در دستم، موج‌های گل به مثابه رگ خواب گلستان جریان داشت.

هوش مصنوعی: من به چنگال غم دچار شده‌ام و چیزی که از دست داده‌ام، مانند گلی خوشبوست که نمی‌دانم چطور از دستانم رفته و به کجا افتاده است.

هوش مصنوعی: سعی کردم تمام جزئیات زندگی را به زیبایی و ظرافتی که غنچه دارد به تصویر بکشم، و در آن لحظه، یک لباس چاک‌دار در دستانم بود.

هوش مصنوعی: من هیچ‌گاه برای دراز کردن پاهایم در کنار دیگران کم نگذاشتم، اما اگر این کار را می‌کردم، امیدهای زیادی برای رسیدن به اهدافم داشتم که در دستانم بود.

هوش مصنوعی: من در دل خود با ناموس وفا پیمان بستم، وگرنه درد و ناله‌های فراوانی در این نیستان در دستانم بود.

هوش مصنوعی: من ناتوانی‌ام را با وضوح بیان کردم و در این مدرسه تنها دعا را یاد گرفتم. در دستم فقط یک خط از شب‌خوانی بود.

هوش مصنوعی: از جنس ارزشمند و نایاب هر چه گم کردم، افسوس می‌خورم که فرصت برای دریافت پاداش و مزد آن در دستانم بود.

هوش مصنوعی: شکوه و زیبایی امواج دریا نمی‌تواند صورت من را بسازد، چون تا زمانی که پریشان و نگران بودم، این رشته در دست من بود.

هوش مصنوعی: اگر بوی گیسوی معشوق در دشت‌ها به مشام می‌رسید، پس چگونه ممکن بود دامن خودم را در دستانم احساس نکنم؟

هوش مصنوعی: با تلاش خود، از ناامیدی نسبت به دنیا دست برداشتم. در اینجا، نبود امکانات و منابع، مانند شمشیری بدون پوشش در دستم بود.

هوش مصنوعی: وقتی که صبح از لباس وجود و هستی دور شدم، دیگر هیچ کمکی از چاک دامنم نمی‌توانم بکنم. چه کنم که فرصت همچون دامن پرچین و زیبا در دستانم است.

هوش مصنوعی: شب به‌دست من بیدل آمده است و در این شب به یاد دامن وصالی هستم که حتی ناخن نیز به شوق آن، چشم‌هایم را شگفت‌زده کرده بود.