هوش مصنوعی: من احساس واقعی‌ام را گم کردم، وقتی که به ظواهر ظاهری دل بستم. چشم‌هایم را باز کردم و به جست‌وجوی حقیقت در دنیا پرداختم.

هوش مصنوعی: برای پیشرفت و رسیدن به هدف، باید مسیری طولانی را با دقت بپیمایم. باید با هوشیاری و تمرکز به سوی جلو حرکت کنیم، مانند شمعی که در مسیر خود به شکل‌های مختلفی پیچیده می‌شود و برای محافظت از خود دستاری بر سر می‌بندد.

هوش مصنوعی: در دل حسرتی دارم و در جیبم یادگاری از دیداری که آرزو داشتم. هرگاه به جایی نگاه کردم که امیدی داشتم، این نامه را نوشتم.

هوش مصنوعی: از خاک پای او بوسه‌ای خواستم، چشمانم با اشکی که حاشیه‌اش را سرخ کرده بودم، بر چشم ترم بستم.

هوش مصنوعی: در حضور او قرار گرفتم و به دور خود می‌چرخیدم، من مانند گردابی شدم تا به دریا خدمت کنم و برای این کار آماده شوم.

هوش مصنوعی: من به دنبال جلب توجه مردم هستم و اینقدر خود را فریبنده نشان می‌دهم که وقتی به دام می‌زنم، تعدادی از گوسفندها را با افسار خر به دام می‌اندازم.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس دعای مرا نشنید و تنها نفرین‌ام کرد. جز اینکه بر دوش خود بار سنگینی از ناامیدی به دوش می‌کشیدم.

هوش مصنوعی: با سهولت تمام، شعلۀ وجود من هیچ خاکستری باقی نگذاشت. در حالی که سوختم و ناله کردم، این تصویر را بر روی دل خود نقش کردم.

هوش مصنوعی: در این باغ، به اندازه‌ای که آرزوی پرواز داشتم، توجهی به من داشت. پروازم به رنگ گل‌نرگس بود که وقتی من دلم را به پرواز می‌زند، بال و پر خود را بسته‌ام.

هوش مصنوعی: غم و دردهای دنیا باعث شده که ذوق و شادی من از بین برود. مثل نی که از غم و اندوه ناله می‌زند، من هم به خاطر تلخی‌های زندگی، صداهایی از خودم در آورده‌ام.

هوش مصنوعی: من تحت تأثیر استحکام و عظمت جهانی هستم که دیگر آن بارِ سنگین احساسات و تجربیات را بر دوش خود نمی‌کشم.

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از تجربه‌ای سخت و دلسردکننده سخن می‌گوید. او به نوعی از مشکلات و موانع در زندگی اشاره می‌کند که باعث ناامیدی‌اش شده است. در نهایت، با وجود تمام چالش‌ها، به این نتیجه می‌رسد که با تلاش و perseverance می‌تواند به میوه‌ای شیرین برسد، یعنی به موفقیت و سرانجامی مثبت دست یابد.