هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از لحظه‌ای صحبت می‌کند که در آن به اوج جنون و بی‌تابی خود رسیده و احساس می‌کند که این حالت می‌تواند مانند یک چیز آزاردهنده و طاقت‌فرسا باشد. او خود را با یک ریگ که به پا آسیب زده مقایسه می‌کند؛ به نوعی نشان می‌دهد که تحمل این جنون برای او دشوار شده و به نوعی بر زخم‌های درونی خود تأکید می‌کند. در واقع، این تصویرسازی به وضوح حس نارضایتی و تحمل درد ناشی از عجز را منتقل می‌کند.

هوش مصنوعی: هر کسی در این باغ راه و رسم متفاوتی دارد، اما من دست‌هایم را به هم ستم و رنگی از حنا به انگشتانم زدم.

هوش مصنوعی: باید در زندگی با محبت و عشق همراه بود، حتی تا آخرین لحظه. چرا باید خود را از آینه‌ای که نشان‌دهنده‌ی حقیقت است، پنهان کنم؟

هوش مصنوعی: در مذهب حیا، کمک گرفتن از دیگران ننگین است، بنابراین به خاطر غیرتم تصمیم گرفتم که حتی اگر به عصا هم تکیه کنم، به کسی وابسته نشوم.

هوش مصنوعی: این جمع، پر از شوخی و رنگ‌های مختلف است و من از همه چیز چشم پوشیدم و موضوع حیا را کنار گذاشتم.

هوش مصنوعی: شبنم در سحرگاه به زمین ملحق شد و از شرم خود را از پایین بودن رها کرد. دلی که آرزوی پرواز داشت، بالاخره توانست پرواز کند.

هوش مصنوعی: من شانس بدی دارم که از زیر سایهٔ خوش‌شانسی‌ام، هر چیز تاریکی را بر بالای پرنده‌ای بزرگ و شگفت‌انگیز قرار دادم.

هوش مصنوعی: من مانند دانه‌های تسبیح به بند زنار خود وابسته‌ام و هیچ امیدی به رهایی ندارم. ای خدا، نمی‌دانم این سرگردانی و بلاتکلیفی‌ام را به کجا باید ببرم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر از وضعیت روحی و احساسی خود صحبت می‌کند. او به یاد می‌آورد که چقدر ساده‌دل بوده و به همین دلیل دچار خیال‌های واهی شده است. این سادگی او باعث شده که به یک تصویر زیبا، که به یاد محبوبش ایجاد کرده، دل ببندد. در همین حال، او به خود تهمت می‌زند که چرا در این حالت به احساسات و تصورات خود پرداخته و آن‌ها را به وضوح می‌بیند.

هوش مصنوعی: من هدفم این بود که با برطرف کردن اسباب دنیا، دل را از زحمت‌ها و سختی‌ها آزاد کنم، چون دیگر از سنگینی مشکلات به ستوه آمده بودم و دست به دعا برده‌ام.

هوش مصنوعی: من داستان آزادی را بر دل همچون مروارید نوشتم و این مشکل را با صد ترفند از بند رها کردم.

هوش مصنوعی: بیدل، چه سحری است که من از وجود بی‌فایده‌ام بر زمین نفس کشیدم و بر چشم خود زینتی از صدای آن قرار دادم.