هوش مصنوعی: به خاطر تلاش و کوشش ناکامم، از دام خود نتوانستم رهایی یابم. دیگر بس است که این توهم خودبزرگ‌بینانه را دیگر نمی‌پذیرم.

هوش مصنوعی: به خاطر شادی و خوشحالی‌ای که از نعمت‌های زندگی دارم، شیشه‌ی امید و آرزوهایم شکست و من خود را به رنگ‌های جدیدی آراستم.

هوش مصنوعی: در جستجوی یک پناهگاه امن نبودم، در دنیای امکان مثل گردی که در صبح به هزار جا پخش می‌شود، به هر جا که رفتم، شکسته شدم و در هیچ‌کجا آرام نگرفتم.

هوش مصنوعی: کوشش و اراده از این هدف بالاتر رفته، چون تیری که با احتیاط و ناز به هدف می‌زند و خود را از زحمت خالی کرده است.

هوش مصنوعی: از بس که غم و اندوه را احساس می‌کنم، این محیط پر از افسوس است. دست من مانند حبابی است که در آب قرار گرفته و به راحتی آسیب می‌بیند، مانند موجی که می‌تواند آن را ویران کند.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که ستاره‌ها و کرات آسمانی به دلیل ادب و نزاکت خود در عروج و بالا رفتن، ناچار هستند که از خجالت در برابر جایگاه انسان و نقص‌های او، خجالت بکشند و به همین دلیل خودشان را در بالا نگه‌ دارند، مانند این که گلوله‌های آبله بر روی پوست وجود دارد.

هوش مصنوعی: من از درد بی‌پروایی و حس محبوس بودن در قفس، به شدت نالانم و به همین خاطر درونم به سختی می‌شکند.

هوش مصنوعی: عجز من را نمی‌توان به راحتی بیان کرد. حیرتم از خیال تو به قدری است که مانند کمند، دور و برم را گرفته و من مانند آینه، به آنچه در فکر دارم، توجه کرده‌ام.

هوش مصنوعی: من از رسیدن به محبوبم غافل مانده‌ام، همچنان که آینه تنها تصویر خود را نشان می‌دهد و از دیگران بی‌خبر است. احساساتم در این وضعیت مثل یک خیال است که پر از آرزوهاست.

هوش مصنوعی: این بیت به نوعی به پرسش درباره‌ی وجود و عدم اشاره دارد. شاعر می‌گوید که کسانی که در ایجاد من شک دارند، در واقع همان افرادی هستند که در نبود من نیز مرا مشاهده کرده‌اند. به عبارتی، او به این موضوع اشاره می‌کند که وجود و نبودش به نوعی به هم مرتبط است و شک و تردید در مورد وجودش برخی از بازیگران زندگی‌اش را زیر سوال می‌برد.