هوش مصنوعی: من در غم دوری تو به خاک و خاشاک تبدیل شدم، اما همچنان در برابر مشکلات و مصائب شجاعانه ایستاده‌ام. در حالی که آتش عشق تو از هر سو به جانم می‌زند، من نتوانسته‌ام شکست بخورم.

هوش مصنوعی: اجزای سنگ به خاطر شعله‌ای که درونشان وجود دارد، به پرواز درمی‌آیند، در حالی که من بی‌خبر از شرم از پژمردن، از آتش درون خود نجات پیدا نکرده‌ام.

هوش مصنوعی: شاید خبری از ناامیدی به تو می‌رسد، اما من همچنان دردم را مانند آتشی که نمی‌سوزد، با تمام وجود، فریاد می‌زنم.

هوش مصنوعی: من جمعیتی از عشق و احساسات در دل داشتم که با تلاشی همچون طلوع صبح، هیچ‌گاه آن را نابود نکردم.

هوش مصنوعی: من از میوهٔ درخت آسایش و راحتی دور نشدم تا این که ریشهٔ وجودم را در تلاش و کوشش سست کردم.

هوش مصنوعی: من شعله‌ور شدم به خاطر جواهر یاقوت نوری که دارم، اما به خاطر رگ گردنم خاموش نشدم.

هوش مصنوعی: در دشت آرزو، نتوانستم رنگی از آرزوها بیابم که مرا به شوق و اشتیاق بیشتر بکشاند و دلم را نسوزاند.

هوش مصنوعی: وقتی مشکلی بر من فشار می‌آورد و از نگاه او بیرون می‌آید، از شرم مثل چراغی روشن می‌شوم، اما تنها در لبه دامنم نمی‌سوزم.

هوش مصنوعی: شرم وفا مثل زینتی که به چراغ‌ها اضافه می‌شود، از عرق بیرون آمد و با هر فتیله‌ای که مثل روغن نشوید.

هوش مصنوعی: دوری از معشوق به اندازه‌ای دردناک است که جان را به لب می‌رساند و انسان‌ها مانند آتش می‌سوزند؛ اما من در این آتش نمی‌سوزم.

هوش مصنوعی: من آرزوهای خود را با شتاب به بار نیاوردم، اما در نهایت از شعله یأس که خرمن امیدم را سوزانده بود، نجات پیدا نکردم.