هوش مصنوعی: به خاطر اینکه وقتی به کسی نگاه می‌کنم از شدت شگفتی و حیرت پر از احساسات می‌شوم، حتی نتوانسته‌ام یک پرواز کوچک از ناله در وجودم به وجود بیاورم.

هوش مصنوعی: من از ضعف خودم شرمنده نیستم، چرا که صدایم آن‌قدر زیباست که بر لبانم سرمه می‌کشد.

هوش مصنوعی: در قفس ناامیدی، هزاران رنگ از ناله‌ها به گوش می‌رسد، اما هیچ‌کس نیست که به این صداها توجه کند و به من گوش دهد.

هوش مصنوعی: نقاب آرامش و خوشبختی مثل غنچه‌ ای است که در حال باز شدن است و من نگرانم که فشار سنگین دل باعث شود لب‌هایم از هم فاصله بگیرند و به قولی، دلم بشکند.

هوش مصنوعی: اگر عشق تو مرا به جایی برساند که بخواهم خاکستر شوم، بر روی لبم نشانی از تو باقی مانده است که همچنان به یاد تو باقی است.

هوش مصنوعی: نام تو همچون گوهرهایی در دریاهای آرزوهاست و مانند صدفی که با دستان دعا به دنبال آن است، لبانم به یاد تو به دعا مشغولند.

هوش مصنوعی: زندگی بدون دوست مانند شراب است که در آن چشیده‌ام، و اکنون من به خاطر کمبود دوست، خجالت می‌کشم که حتی لب به آب حیات بزنم.

هوش مصنوعی: هرچند که صدای نامناسب و بی‌موردی از درد و ظلم به گوش می‌رسد، ترس من این است که اگر سکوت کنم، به دلیلی به کسی نمی‌توانم پناه ببرم.

هوش مصنوعی: این شیشهٔ آرزو، که به دل نامیده‌اند، راهی را به سوی خنده برای لب‌هایم باز کرده است، در حالی که در خون غوطه‌ور است.

هوش مصنوعی: رنگ پریده‌ام مانند گلی است که هزاران پاره‌گی در لباسش دارد. دیگر چه غم و ناله‌ای بزنم، ای بی‌نوای من، لب‌هایم هم به اندازه‌ی کافی صحبت می‌کنند.

هوش مصنوعی: از این قفل زنگ‌زده چیزی نگویید و نشنوید، زیرا این دل به خاطر آه و ناله‌ها شکسته و کلید آن باز نمی‌شود.

هوش مصنوعی: بیدل در این بیت به احساس خاموشی و بی‌صدایی خود اشاره می‌کند و می‌گوید که این سکوتش نشان دهنده فنا و زوال اوست. او از خود می‌پرسد که آیا این لب‌هایش به قبر نزدیک است یا هنوز زندگی در آنها زنده است. به عبارتی دیگر، او در تردید است که آیا در حال حاضر در حال زندگی است یا به سوی مرگ و نابودی پیش می‌رود.