هوش مصنوعی: عوامل و اسبابی که مرا از خواب غفلت بیرون بیاورند، آنقدر قوی نیستند که بتوانند بیدارم کنند تا بیدار شوم و به واقعیت توجه کنم.

هوش مصنوعی: در دل خود دلی را نگه داشته‌ام و در چشمانم عذر و بهانه‌ای دارم. هیچ نشانه‌ای از خطا در رفتارم وجود ندارد.

هوش مصنوعی: تنها زمانی که کسی در این مسیر به من کمک کند، می‌توانم به پیش بروم وگرنه مانند آتشی که دور خود می‌چرخد، از خودم دور می‌شوم هرچقدر که تلاش کنم.

هوش مصنوعی: پیش از آنکه بهار آغاز شود، فصل پاییز خود را نشان می‌داد. من در این زمان، کتان را در میان پنبگان می‌چیدم و به این خاطر از زیبایی ماه و نور آن لذت می‌بردم.

هوش مصنوعی: امید دارم که فرصتی برای زندگی و جوانی دوباره بیابم. شاید با گذشت زمان بتوانم از این دریا نجات پیدا کنم و به ساحل امن برسم.

هوش مصنوعی: به فکر خود رفتم و به حقیقتی رسیدم. نگرانی‌ها و دغدغه‌هایم را کنار گذاشتم و به جایی رسیدم که می‌توانستم عبادت کنم و به معنای عمیق‌تری از زندگی برسم.

هوش مصنوعی: در اینجا شعری بیان می‌کند که در این دنیا هیچ گرمایی و حرارتی را مانند آتش ندیده‌ام و تنها چیزی که باقی مانده، خاکستر است. در این دنیای پر از آرزو و هوس، سرانجام به نتیجه‌ای رسیده‌ام که باعث شده مانند سنجاب احساس و نگرانی داشته باشم.

هوش مصنوعی: با تلاش بی‌فایده هم نمی‌توانم از حالت عرق‌ریزی خارج شوم، زیرا طبیعتم منفعل است و تا زمانی که چرخش رنگ وجود دارد، مانند گردابی درگیر هستم.

هوش مصنوعی: خدا ما را از حالت انفعال و بی‌تحرکی محفوظ بدارد؛ حال و هوای شرم من را تحت تاثیر قرار داده و در درون من، مانند آبی که در آتش خوابیده، احساساتی نهان و پنهان وجود دارد.

هوش مصنوعی: من اینقدر شجاعت نداشتم که بخواهم مثل پروانه‌ای در برابر تیغ تو بیفتم، اما زیبایی وجود تو به قدری مرا تحت تأثیر قرار داد که مرا از خود بی‌خود کرد و حس کشتن را در من بیدار کرد.