هوش مصنوعی: در این محفل، بی‌حوصلگی‌ام به حدی است که مانند اشکی که درون لیوان قرار دارد، به شدت غمگین و دلشکسته‌ام. یک جرعه شراب می‌تواند اندکی تسکین‌دهنده باشد.

هوش مصنوعی: در برابر آرزوها و خواسته‌های دنیا، چه کار توان کرد؟ من مانند نرمی مخمل هستم، اما در خواب و خیال تو غوطه‌ورم.

هوش مصنوعی: وجود من از آب و گل ساخته شده و نمی‌تواند خود را از دور تشخیص دهد، تنها وقتی که به نظر می‌رسد، مانند سراب می‌باشد.

هوش مصنوعی: روزی که به دنیا آمدم، مانند شعله‌ای که درخشش دارد، متوجه شدم که بر چهره‌ام خاکستر وجود دارد و من گلی هستم که از آن خاکستر به وجود آمده‌ام.

هوش مصنوعی: یار از پیشم رفته و من هم از خودم دور می‌شوم. ای ناله‌ای که چرا به سرعت می‌آیی و من را در این حال نگه نمی‌داری.

هوش مصنوعی: صفحهٔ زندگی من به قدری مبهم و گیج‌کننده است که هیچ‌کس نمی‌تواند آن را بفهمد. مانند آینه‌ای که شسته شده و نمی‌دانم با چه آبی این کار انجام شده است.

هوش مصنوعی: به صبح که می‌رسد، غباری که به دوش دارم بسیار سنگین و گسترده است، و در این بالاترین نقطه با دوستانم سخن می‌گویم.

هوش مصنوعی: وقتی که ماه نو به بیرون می‌آید، نشان‌دهندهٔ زیبایی است که شایستهٔ بوسیدن لب خودم می‌باشد.

هوش مصنوعی: ای زندگی، من از سر تا قدمم به رشته‌ای از ناتوانی و ضعف بسته شده‌ام، و نمی‌توانم خودم را از این خواب عمیق آزاد کنم، با اینکه تمام تلاشم را می‌کنم.

هوش مصنوعی: در مقابل زیبایی او، وجود من چه تاثیری دارد، مانند خیالی که از سایهٔ خورشید گم شده است.

هوش مصنوعی: هر زمان که آواز شادی سرداده‌ام، همه چیز کم‌رمق و بی‌حالت بوده است، مانند آبی که بر روی حبابی خفیف و نازک می‌ریزد و آن را می‌شکند.

هوش مصنوعی: وقتی که چشمانم را می‌گشایم، به اندازه‌ای دل و جرئت دارم که حتی بدون دل هم، حساب و ترس‌های من به همین مقدار صفر بیشتر شده است.