هوش مصنوعی: هر جا که من حضور داشته باشم، بدون تو حرفی برای گفتن ندارم و در حالی که تو همه جا با منی، در جاهایی که من نیستم، تو وجود داری.

هوش مصنوعی: در جهانی که من در آن زندگی می‌کنم و صدای خود را بلند کرده‌ام، هیچ‌کس جز عدم چیز دیگری را نگفته است. من مانند نی هستم که از وجود خالی است و فقط صدای عدم را بیان می‌کند.

هوش مصنوعی: حالتی از ناتوانی‌ام شبیه به آب و آتش است که درخشان و زیبا به نظر می‌رسد، اما در عین حال نشانه‌ای از رطوبت و سوختن در وجودم دارد.

هوش مصنوعی: هرگز نمی‌توانم مژه‌هایم را در چشمان کسی بشکنم، حتی اگر به اندازهٔ موی بدنم هم بی‌اهمیت شوم.

هوش مصنوعی: من هرگز با کسی به تندی رفتار نکردم و نمی‌توانم زخم‌هایم را به کسی نشان دهم، زیرا روح و وجودم به نرمی و لطافت گلی است که نمی‌خواهند بشکند.

هوش مصنوعی: نمی‌توان نیرنگی به پیچیدگی این حال و روز من پیدا کرد. خودم را به پای خود بسته‌ام، اما همچنان مانند نی، سبک و انعطاف‌پذیر هستم.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای به نام عنقا به هر سو پرواز می‌کند و رنگی شبیه به بهار دارد، اما من مانند نی در چمن بی‌حرکت مانده‌ام.

هوش مصنوعی: من در اینجا تنها و غریب هستم و در کمال ناامیدی به سر می‌برم، در حالی که از سر بی‌خبری به وضع خود پی نبردم.

هوش مصنوعی: به رغم اینکه ممکن است در خاک دفن شوم و در تاریکی قرار بگیرم، هیچ‌گاه حالت جنون و دیوانگی‌ام از بین نمی‌رود.

هوش مصنوعی: رنگ من پنهان نیست که کسی نتواند آن را احساس کند، مثل کنعانی که در زیر نقابی پنهان است و عطرش را نمی‌توان انکار کرد.

هوش مصنوعی: در زندگی، فقر و مشکلات مالی نمی‌توانند باعث محو شدن هویت و ادعای من و ما شوند. انسان حقیقت خود را فراتر از این مسائل می‌شناسد و به خوبی می‌داند که او در وجودش چیست و چه ارزشی دارد.

هوش مصنوعی: دوستانم، بار دیگر در این گردهمایی عبرت‌انگیز، یادم نمی‌رود که رفتنم همانند پرتو نور و آمدن‌ام چون شمع است.

هوش مصنوعی: زندگی من همچون لباسی نو و مدرن است که از خیال و آرزوهایم بافته شده و اگرچه زمان بسیار طولانی بگذرد، اما هرگز قدیمی و کهنه نمی‌شود.