هوش مصنوعی: تا کی باید به پای تو سجده کنم و تسلیم باشم؟ مثل موجی که بی‌هدف در دریا سرگردان است، سرنوشت و آینده‌ام هم نامشخص و سردرگم است.

هوش مصنوعی: در آشیانه‌ای پر از بی‌هدف، احساس گم‌گشتگی و ناتوانی می‌کنم. مانند پرنده‌ای که از عطر گل‌ها مست شده و در خود غرق است، از عشق تو به شدت متاثر و پریشانم.

هوش مصنوعی: در بی‌نشانی و در جایی که هیچ‌چیز نیست، زیبایی‌ای وجود دارد که از آن مستقل است. مانند جرقه‌ای پنهان که از سنگ داغ ناشی می‌شود، من هم یک چشمک پنهانی دارم که نشان‌دهنده این زیبایی است.

هوش مصنوعی: در دنیای تکرار و هیاهوی روزمره، شخصیتی را گم کرده‌ام که نتوانسته‌ام او را پیدا کنم. ورق زدن و تکرار این زندگی، همه‌چیز را به باد داده و من در این گرداب احساس گمگشتگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: در این دنیا، هر جا که نگاه می‌کنم جلوه‌های مختلفی از زیبایی و تجربه‌ها وجود دارد. اما همه چیز به یک باره برایم ناامیدکننده شده و گویی هر کجا که قبلاً مثمر ثمر بود، حالا بسته شده و من در حیرت و گیجی به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: شک و تردید درباره وجودم مرا به شدت می‌آزارد. اما اگر می‌دانی که من جز خاک و زمین چیز دیگری نیستم، پس تا چه زمانی بر این حال خواهم بود؟

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نباید در دام کمال خود گرفتار شود، مانند دُرّی که وقتی بر زمین می‌افتد، از همه جهات می‌غلتد.

هوش مصنوعی: خود را در مقام و منزلت بالا قرار نده و بدان که سرنوشت و زمان، هرگز به خاطر یک لحظه چشم‌پوشی از تو کوتاه نمی‌شوند.

هوش مصنوعی: فقر باعث شد که من از نگرانی‌های زیاد و آرزوهای فراوان دور شوم و در واقع می‌توان گفت که در نابسامانی‌ام هیچ خوشبختی یا ثروتی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: من در حالتی از عشق و دیوانگی بودم که در مسیر لیلی نشسته‌ام و در این راه با سختی‌ها و مشکلاتی که مانع پیشرفت من هستند، ارتباطی برقرار کرده‌ام.

هوش مصنوعی: من جانم را فدای خنجر زیبای تو می‌کنم؛ چون هر کجا که باشم، به خاطر فکر و یاد تو، جان می‌دهم و قربانی‌ام.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس به عمق و رازهای درون من پی نبرده است، مانند اینکه آسمان چشمانش را به دیدن حقیقت جهان نمی‌گشاید، من نیز در دل برهنگی و آشکار بودن خودم هستم.