هوش مصنوعی: از خودم دور شدم و تنها یاد نگاهی در ذهنم مانده که حالا در حال مستی هستم، مثل آینه‌ای که خالی از نوشیدنی است.

هوش مصنوعی: یک طرف و یک دل به خوبی و بدی روزگار نگاهی انداختم و متوجه شدم که ذات بی‌حرکت و ساکن من، همچون آینی است که واقعیت را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: هر برگ گل مانند آینه‌ای به من نگاه می‌کند و من مانند بویی هستم که هنوز در چمن بی‌نظیر و بی‌مثال باقی مانده‌ام.

هوش مصنوعی: مدت زیادی است که در فضایی ساده و بی‌غش زندگی کرده‌ام، جایی که از زیبایی و عطر گل‌های فرش‌هایم بیشتر آرامش و لذت می‌برم.

هوش مصنوعی: در زیر نقاب سلطنت، فقر خود را به نمایش می‌گذارد و صدای حیرت‌انگیزی را ایجاد می‌کند که مانند یک چینی ظریف و نازک به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: شانس و سرنوشت بدی دارم که از ناتوانی‌ام می‌گوید، گویی بر شب نوشته‌اند که من برای احساسات و نقص‌هایم گواهی دارم.

هوش مصنوعی: چشم‌هایم به خاطر انتظار تو پر از اشک شده و هنوز هم غبار نگاهت در اطرافم حس می‌شود و بدون دلیل قد می‌کشد.

هوش مصنوعی: هر قسمت از وجود من به خاطر دلی شکسته به شدت احساسات را نشان می‌دهد. من مانند شیشه‌های ریز و شکننده هستم و باید از آسیب‌دیدن یا پایمال شدن خودم جلوگیری کنم.

هوش مصنوعی: هر بار که به حالتی جدید می‌روم، مثل موج شرابی که به اطراف می‌خورد، نشان از بی‌ثباتی من دارد.

هوش مصنوعی: موج نمی‌تواند از عمق درد دوری کند و من هم به فکر جدایی نیستم، زیرا همیشه به وصال و وصل اندیشه دارم.

هوش مصنوعی: من به ناتوانی‌ام افتخار می‌کنم و به آن ناز می‌کنم، حتی اگر در این حالت، مانند پرنده‌ای افسرده و بدون بال باشم که نمی‌تواند پرواز کند.