هوش مصنوعی: با وجود این که به نظر می‌رسد در زندگی پر از رونق و نشاط هستم، اما واقعاً به معنای واقعی کلمه خالی و بی‌هدف هستم. هر چیزی که به زیبایی و سرسبزی مرتبط است فقط ظاهر من را می‌پوشاند و در باطن احساس ناتوانی و بیکاری می‌کنم.

هوش مصنوعی: کاش مانند شبنم می‌توانستم با خاموشی و نیستی زندگی کنم و فقط عرقی از آب در کنار گل، بر بیداری‌ام باقی بماند.

هوش مصنوعی: اشک شمع که در نهایت خاموشی به وجود می‌آید، در پی آه و ناله‌ام رفت و حتی تسبیحی که نشانه‌ی دعا و نیایش است، به خاطر غم و اندوهی که بدون دلیل و مشخص است، به خاک تبدیل شد.

هوش مصنوعی: هر جا که باشم، تاریکی و کدورت بخشی از وجود و راز من است؛ مانند غباری که به راحتی نمی‌توان آن را از خاک سخت بیرون آورد.

هوش مصنوعی: اگر نتوانی تحمل کنی، ناله‌ات به کجا خواهد رفت؟ چه کسی می‌تواند همچون پرنده‌ای بی‌پر و بال، تحت تاثیر جنون من، به افسون بیفتد؟

هوش مصنوعی: من مانند گوهر در خاک می‌شوم، اما تا کی باید از خیال سنگینی درونم رنج ببرم؟ ای کاش این احساس خجالت را برطرف کنم و همچون آب روان شوم.

هوش مصنوعی: من از سرنوشت خود راضی هستم و نیازی نیست از من درباره‌اش بپرسی. در زندگی‌ام مانند جواهری هستم که در دل یک دریا قرار دارد و این وضعیت برایم ارزشمند است.

هوش مصنوعی: تا همیشه شکرگزار خوشبختی و شور و حالی هستیم که به ما هدیه شده است، زیرا اوج افتخار و عزت را بدون اینکه کمک و حمایت خاصی داشته باشیم، تجربه کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: غنچهٔ من چرا از شکفتن خودداری می‌کند، وقتی که هر چیزی که در اطرافش هست، به خاطر بی‌دلداری من است.

هوش مصنوعی: فضای زندگی و معیشت من به قدری وسیع است که تحت تاثیر فقر قرار نمي‌گيرد؛ زیرا دشت و طبیعت را در خانه‌ام به راحتی پرورش داده‌ام و به دیوار و محدودیت‌های زندگی وابسته نیستم.

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به احساس خود اشاره می‌کند که هیچ نشانه‌ای از وجود یا حیات در او وجود ندارد. او خود را مانند ذره‌ای می‌بیند که هیچ ارزش و سرمایه‌ای ندارد. در این حالت، او مانند هوای وجودی بی‌محتوا و فاقد معنی به نظر می‌رسد، که نشان‌دهنده‌ی ناامیدی و خسران اوست.