هوش مصنوعی: به یاد من آمدی و به سامان رسیدی، زیبایی وجودم را با نام دل در دلت جا کردی و با این کار، زندگی‌ام را دگرگون ساختی.

هوش مصنوعی: تخم ناتوانی من، به عنوان منبعی ضعیف برای رشد و پرورش، تنها سجدۀ من را می‌شناسد و برای برآورده شدن نیازهایم، تنها به دعا و دلخواهی بسنده می‌کنم.

هوش مصنوعی: من به دلیل محدودیت‌های موجود در امکاناتم، نیاز به احتیاط و گوشه‌نشینی دارم، وگرنه مانند حبابی که در دریای وسیع شناور است، می‌توانم از آغوش دنیای پر تغییر و پر از درد و رنج به اوج زیبایی و شادی برسم.

هوش مصنوعی: من مانند شمعی هستم که با هر نگاه، شعله‌ای جدید در وجودم روشن می‌شود. ای کاش هر کدام از این نگاه‌ها، نشانه‌ای از وجود و هستی‌ام باشد.

هوش مصنوعی: من نیز از خیال و تخیلاتی که وجودم را تحت تأثیر قرار داده‌اند، غافل نیستم و می‌خواهم بدانم این جادوی هستی من تا کجا ادامه خواهد داشت.

هوش مصنوعی: صبح من شروعی نو است و در تاریکی شب زندگی می‌گذرانم. در این حال، خواب‌های افسانه‌ای و خیال‌انگیز از وجودم در حال شکل‌گیری است.

هوش مصنوعی: حتی اگر به شدت طوفانی شوم، کیفیت و ارزش واقعی من پنهان نخواهد ماند. عشق به من آموخته است که چه رازی در وجودم نهفته است.

هوش مصنوعی: ای آتش، که از خود رفته‌ای، به خاطر رنگ بی‌تنم با کسی درگیر مشو، چرا که من نیز به طوری هستم که نیاز به چیزی ندارم.

هوش مصنوعی: سایه بر روی زمین به وضوح دیده می‌شود، اما پرواز و عروج هم به همین اندازه برای من که بیدل هستم و به زندگی‌ام افتخار می‌کنم، اهمیت دارد.