هوش مصنوعی: من در حالی که مرده‌ام، هنوز هم همان حس شرم و خجالت از وجودم جاری است، مانند شمعی که با عرق خود می‌سوزد و ذوب می‌شود.

هوش مصنوعی: رنگ این پرواز حیرت‌انگیز من به کجا خواهد رسید؟ چرا که نفس من مانند عمرم، همواره در حال گشت و گذار در دنیای هستی است.

هوش مصنوعی: ای کاش که چشمانم از خواب عدم بیدار نمی‌شدند و به واقعیت وجودم نگاه نمی‌کردند. چون با دیدن هستی‌ام، احساس می‌کنم که نبودن و عدم، از دنیای من بی‌خبر است.

هوش مصنوعی: نتیجه تلاش‌های بسیار و آرزوهای مختلف، باعث شکل‌گیری رویاها و تصورات من شده است. به این داستان طولانی و پیچیده زندگی‌ام توجه نکن.

هوش مصنوعی: برای اینکه هوا را به سجادهٔ نازم بیفکنم، باید گرد و غبار سجده‌ای بر چهره‌ام باشد، زیرا ارکان نماز وجودم به این حالت وابسته است.

هوش مصنوعی: نقش من مانند اشک به شوخی درآمد و از شرم و خجالت ذوب شد. ای کاش در پرده‌ای از خون پنهان می‌شد تا راز وجودم را بپوشاند.

هوش مصنوعی: من مانند حبابی هستم که تنها در یک نفس می‌توانم پرواز کنم و این پرواز هم در قفس محدود است. ای کسی که از من غافلی، چرا دربارهٔ زندگی‌ام سؤال می‌کنی؟

هوش مصنوعی: صبح پیری فرا می‌رسد و ای شمع من، من ساکت و خاموش هستم. تنها نفس سنگینی که می‌تواند زندگی‌ام را به چالش بکشد، در این لحظه حس می‌شود.

هوش مصنوعی: چشم‌های کوچک من مانند شعلۀ آتش هستند و در پی تکرار یا تکرار پیوسته نیستند. ابروی نازک من در حالتی از بی‌خبری و بی‌اعتنایی قرار دارد.

هوش مصنوعی: افت و خیزهایی که به من احساس شرمندگی می‌دهند، نتیجه‌ای بدون ارزش دارند. چه کسی غیر از ناامیدی می‌تواند بر نیازهای وجود من نظارت کند؟

هوش مصنوعی: بیدل، از حال و وضعیت من که به واقعیات پیوسته است غافل نباش. من بدون هیچ تردیدی در وجودم چیزی عمیق‌تر از کلمات جاری‌ام دارم.