هوش مصنوعی: امشب سر خط دلنشین و زیباست و زخم‌های قلبم به خاطر دردهایی که دارم، یادگار تیغی‌ست که از درونم، مانند گلی از آینه، سر برآورده است.

هوش مصنوعی: گرما و سختی‌هایی که از آسمان به من می‌رسد، برایم نگران‌کننده نیست، زیرا دژی که دارم و لباس پشمینم مرا از آسیب‌ها محافظت می‌کند.

هوش مصنوعی: در زمانی که وجود ندارد، پرواز من به هستی تنها نشانه‌ای از زندگی بود و بس. حالا که از خاک دوباره زنده شدم، لباس قدیمی‌ام تغییر کرده است.

هوش مصنوعی: می‌توان به حال درون خود پی برد، اما از بیرون و از طریق آزمایش دل، نتیجه‌ای بی‌فایده بدست می‌آید و این باعث می‌شود که سینه‌ام شکاف بردارد.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه حیران و حیرت‌زده‌ام، مثل این است که زیبایی تو را در آیینه می‌بینم، در حالی که آسایش و آرامش زندگی بر دوش من سنگینی می‌کند.

هوش مصنوعی: شوق و علاقه‌ام به چیزی توأم با اندوه و درد است، و بسیاری از ارزش‌ها و زیبایی‌ها در دل من به خاطر این احساس به نوعی ذوب و نابود شده‌اند.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به نوعی از احتیاط و مراقبت اشاره می‌کند که در تلاش است تا خود را از رسوایی‌ها محافظت کند. او تشبیهی از لباس خاص یا پوشش به کار می‌برد که این محافظت را نمادین نمایان می‌کند. اما در نهایت، به نظر می‌رسد که تلاش‌های او بی‌نتیجه بوده و یا نشان می‌دهد که آثار و زخم‌های گذشته هنوز در زندگی‌اش باقی مانده‌اند. به طور کلی، احساس کشمکش در برابر موانع و چالش‌ها را می‌توان در این بیت حس کرد.

هوش مصنوعی: مدعی می‌گوید که دلش به خاطر انتقام سوخته و از شعله‌های آتش یاقوت، نشانه‌ای از کینه‌اش به وضوح پیداست.

هوش مصنوعی: خود را به شوق و حال خوش ناشی از عشق مشغول کرده‌ام، اما زمان به کندی می‌گذرد و منتظر فرصتی هستم تا بتوانم از این لحظات لذت ببرم. اکنون روز شنبه است و من در انتظار جمعه‌ام.

هوش مصنوعی: اگر ادب بیدل مانع نشود، دست من به آستین نمی‌رسد و در این صورت، حسرتی که مدت‌هاست در دلم مانده، به صورت گل از گریبانم بیرون می‌آید.