هوش مصنوعی: زیبایی ساختمان جدید من از ویرانی خانه‌ی قبلی‌ام نشأت می‌گیرد و در آینه‌ام تصویر سیلی وجود دارد که در ویرانه‌های من جاری است.

هوش مصنوعی: من مانند شمعی هستم که در آتش می‌سوزد و از شدت احساساتم تاب و توان ندارم. چشمانم به گردشی افتاده که انگار در عمق احساساتم غرق شده‌ام و هر لحظه احساس می‌کنم کاسه‌ای از آلامم overflowing شده است.

هوش مصنوعی: من به‌قدری محتاط نیستم که فقط به نگاه کردن بسنده کنم، زیرا صدای شاداب من باعث شده که همه گوش‌ها به صدای مستانه‌ام گوش دهند.

هوش مصنوعی: مدت زیادی گذشته است که ساکنان آنجا در وحشت زندگی می‌کنند، اما نگاه او به دور و بر خانه‌ام رنگ و بوی خاصی به آن بخشید.

هوش مصنوعی: هر جا که شمع و چراغی به یاد زیبایی او روشن شود، ناله و زاری من به مانند خاکستر پروانه‌ای خواهد بود که به خاطر عشق او سوخته است.

هوش مصنوعی: در زندگی، حالاتی وجود دارد که می‌تواند انسان را از خود بی‌خود کند و در این حالت‌ها، حتی چیزهای سخت و بی‌ارزش می‌توانند به زیبایی و لطافت تبدیل شوند. من نیز در این وضعیت بی‌نظیر، شور و شوقی دارم که مرا به سوی دیوانگی می‌برد.

هوش مصنوعی: اختلاط مردم برای من باعث نشده که دوستی و نزدیکی به وجود بیاید، مانند بویی که در طبیعت به رنگ‌ها بی‌ربط است و از آنها جداست.

هوش مصنوعی: با دل راضی و قانع، نگرانی و حرص را فراموش کرده‌ام. قدرت و دسترسی مور به دانه‌ها محدود است و من هم از زاد و توشه‌ام بهره‌ای دارم.

هوش مصنوعی: نامه‌ای که حاوی خبرهای مجنون است، پر از شگفتی و راز است. وقتی مژگانش را می‌بندد، لب‌هایم نمی‌توانند از داستان عاشقانه‌ام سخن بگویند.

هوش مصنوعی: پیچ و تاب موهای من در جریان خونم به مثابهٔ ذرات شمشیر است و زبان شانه‌ام به بیان آن می‌پردازد.

هوش مصنوعی: عشق در پیوند و نزدیکی، زیبایی واقعی خود را نشان می‌دهد. مانند شمعی که از سوختن پروانه، نور و روشنایی‌اش را به دست می‌آورد.

هوش مصنوعی: دوست به گونه‌ای نزدیک و صادق شده که دیگر نمی‌توانم خودم را نگه‌دارم. راستش این است که ای دوستان، بهار جدید فرارسیده و اکنون من دیوانه‌ام.

هوش مصنوعی: در صبح که بودم، اگر دردمند و بی‌روحی به کمکم می‌آمد، شاید که دل‌سختی بر این ویرانه‌ام می‌کشید.