هوش مصنوعی: در خواب غفلت، درک عمیق حقیقت وجود من و ما را فراموش کرده‌ام، و هر دو جهان در داستان‌ها و خیال‌های من به سر می‌برند.

هوش مصنوعی: وقتی بوی یک غنچه به مشام می‌رسد، انگار که رنگ خون به پرده‌های حسرت من می‌نشیند و آهنگ ناامیدی‌ام را می‌سازد.

هوش مصنوعی: نامهٔ صبحگاهی بدون هیچ آلودگی و دلیلی است. اگر قاصد در ارسال آن تأخیر کند، من آماده‌ام تا حرکت کنم.

هوش مصنوعی: در اینجا احساس شوق و اشتیاقی عمیق توصیف شده است که به مانند گره‌ای بر دوش دل قرار دارد. این شوق همچون رشته‌ای از دانه‌های تسبیح، به آرامی و با سرزندگی در زندگی فرد جاری است. در واقع، غم و شادی پیوسته در دل وجود دارد و شوق به حرکت و زندگی ادامه می‌دهد.

هوش مصنوعی: در مجالس و محافل، هیچ شمعی غیر از من نسوخت، زیرا دنیا برای من مانند آتشی است که در دل و درونم شعله‌ور است.

هوش مصنوعی: مدتی شعلهٔ امید در دل من زبانه کشید و مثل شمعی که بال‌هایش سوخته، دلم به شدت سوخت و آسیب دید. آشیانه‌ام به خاطر این حس از بین رفته است.

هوش مصنوعی: عجز و ناتوانی من مانند سایه‌ای بر در خانقاه و مکان‌های مذهبی قرار گرفته است و در حالی که تنها یک روی نیاز را به نمایش گذاشته‌ام، در واقع به هزاران در و آستانه برای درخواست کمک و یاری نیاز دارم.

هوش مصنوعی: سردرگمی من به خاطر حالت موهایم نیست، بلکه به خاطر تکان‌های مژه‌ام است که باعث می‌شود این حالت را نپسندم.

هوش مصنوعی: من در دریایی از حیرت مانند مروارید غوطه ور هستم و مرز بین خود و دیگران برایم نامشخص و محو شده است.

هوش مصنوعی: عنقا به نشانه‌ای از وجود من قسم می‌خورد که هیچ‌کس در دنیا نامی از داستان من نشنیده است.

هوش مصنوعی: من به شدت از آرزوی دیدن جلوه‌ای لبریز هستم که اگر بخواهم از شرم عرق کنم، آینه‌های خانه‌ام غرق در بخار خواهند شد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که پرهایم را پخش کرده‌ام، قفس و خانه‌ام گم شده است. بیدل، مانند بوی گل، در انتظار بهانه‌ای هستم.