هوش مصنوعی: شبیه مجسمه‌ای هستم که بدون آینه وجودی ندارد. هرچه بیشتر خودم را فراموش کنم، حس می‌کنم او هم برایم کم‌رنگ‌تر می‌شود.

هوش مصنوعی: هرچند که تنفس کردن و ناله کردن بر دل انسان سال‌ها فشار بیاورد، اما دنیا بر کسی که می‌خواهد آزاد باشد، تنگ و محدود است.

هوش مصنوعی: کسی که دلش شکسته و گرفتار است، قدرت ناله کردن ندارد. او در دام صیاد گرفتار شده و برایش دشوار است از درد و غم‌هایش بگوید.

هوش مصنوعی: سفیدی‌های مو به من آگاه کرد که عمرم بی‌فایده سپری شده است، همانند شیری که از جوی جاری می‌شود و رفتار فرهاد را به اشتباه می‌اندازد.

هوش مصنوعی: ثبات و پایداری رنگ‌ها نمی‌تواند به ما بگوید که چطور صورت‌ها و اشکال مختلف در عالم می‌سازند. در نهایت، روز و شب به مانند دو مو، قلم بهزاد را شکل می‌دهند.

هوش مصنوعی: دنیا با این زیبایی و روشنی‌ای که دارد، بویی از آزادی نمی‌دهد. خارج از خانه، دنیایی پر از سختی و استحکام است که در آن پرورش یافته‌ایم.

هوش مصنوعی: بهتر است که از گفتن سخنان بی‌پرده و بی‌پروا پرهیز کنی، زیرا مردم همیشه ممکن است در مورد تو قضاوت کنند. مانند این است که چراغی را زیر دامن پنهان کنی؛ در این صورت نمی‌توانی از نور آن بهره‌مند شوی و کار دشواری خواهد بود.

هوش مصنوعی: غبار ناتوان من همچون تصویری از صبح است که نمی‌تواند از وجودش نفس بکشد.

هوش مصنوعی: عبارت به این معناست که عبور از مرزهای نوشیدنی برای نوشیدنی‌نوشان نادرست است. نباید در اطراف فردی که اسیر شده، بچرخیم، زیرا او باید آزاد شود.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که من از سرنوشتم خجالت نمی‌کشم و نمی‌خواهم بی‌مقدار باشم. من باید به شکلی تلاش کنم که ارزش و زحمتم به نتیجه برسد، زیرا گرما و سرما تأثیرگذارند و من باید به یادگیری و مهارت‌هایم ادامه دهم.

هوش مصنوعی: دل هنوز از وجودش خالی نشده و در جستجوی حقیقت شک دارد، مگر اینکه این نقطه به صفر تبدیل شود تا روشن شود که نمادش چیست.

هوش مصنوعی: شیرین، با زیبایی و جذابیتش، تأثیری عمیق بر کوهکن گذاشت، به‌طوری که خاک بیستون تبدیل به سرمه شد و فریاد او خاموش نشد.

هوش مصنوعی: من نه از جدایی خبر دارم و نه از وصال، اما می‌دانم که عشق و دوستی می‌تواند چنان شدید باشد که آتش آن، بنیاد و اساس یک دنیا را بسوزاند.