هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به تضاد بین وجود مادی و شناخت درونی اشاره می‌کند. او از یک سو به جسم و خط‌هایی که بر آن نقش بسته‌اند، اشاره می‌کند و از سوی دیگر، به انتخاب دل خود در جایی اشاره می‌کند که تردید و شک وجود دارد. به عبارتی دیگر، او نشان می‌دهد که در اوج مشکلات و ابهامات، دلش انتخابی متفاوت کرده است.

هوش مصنوعی: به آرامش و سادگی ذهن بیدماغ افتخار می‌کنم، چون بوی یوسف از هرچه در دنیای مادی و کم‌ارزش‌تر است، بهتر و باارزش‌تر است.

هوش مصنوعی: در آن جایی که خاک و غبارم به یاد تو بلند می‌شود، ستاره‌ای با عظمت هم نسبت به عمق عواطف من، پایین‌تر از سطحی است که من به آن رسیده‌ام.

هوش مصنوعی: من از این دنیا و ماجرایش ویژگی‌های واقعی دوستانم را به دست آوردم، که در نتیجه چرخش روزگار از حقیقت و جوهر وجودشان خالی شده‌اند.

هوش مصنوعی: شکوه و خروش من به دلیل عشق و غم است؛ اگر چشمانم با ناله همراه نباشند، نشان‌دهنده‌ی احساس مشترکی است که در دل دارم.

هوش مصنوعی: با حسد و کینه، نمی‌توانیم صف ناتوانی خود را به هم بزنیم، زیرا مانند موجی هستیم که از شکست گردن، به هم می‌ریزد.

هوش مصنوعی: اگر انسان با چشم بصیرت و روشن‌بینی به دنیا نگاه نکند، در واقع در تاریکی و ناامیدی به سر می‌برد. نور و روشنایی به چشم‌ها بستگی دارد و اگر دیدن به درستی صورت نگیرد، زندگی پر از سختی و تاریکی خواهد بود.

هوش مصنوعی: در این ماه مبارک رمضان، اگر از اهل یقین هستی، تلاش کن که بفهمی این ماه همانند آن است که آدم به طبیعت ملکوتی خود دست یافته است.

هوش مصنوعی: اینکه مردم با روشنی آشکار زندگی می‌کنند، نشان‌دهنده این است که اصل وجود خورشید و نور آن به اندازه‌ای است که مانند چشم شب‌پرکی می‌درخشد.

هوش مصنوعی: از زندگی دنیا به امید لذت‌های دیگر توقعی نداشته باش، زیرا هر اندازه که خوشی‌ها به درد دل انسان اضافه می‌کند، همان مقدار هم به زخم دل او نمک می‌زند.

هوش مصنوعی: هرچند که در فقر و تنگدستی به سر می‌بری، اما نام و همت تو مانند سایه‌ای بر دیوار نیست، بلکه نشان‌دهنده‌ی آزمایش و محک واقعی توست.