هوش مصنوعی: شب زندگی به پایان رسید و با شمارش نفس‌ها، در نهایت خاک من را به آسمان بردند. صبحی که انتظارش را داشتم، فرا رسید.

هوش مصنوعی: بهار با شادابی و سرزندگی خود، احساس شرم و خجالت را در من بیدار کرد. زمان به سرعت می‌گذرد و من بی‌گلاب و عطر گل باقی مانده‌ام، البته در این بین، لبخند و شادی هم همیشه وجود دارد.

هوش مصنوعی: درود بر وداعی که همچون کودکی دلم را می‌آزارد. به خاطر درد و غم خود، ناله‌های بی‌صدایم را به خاک می‌سپرمو دیگر هیچ امیدی به برداشتش ندارم.

هوش مصنوعی: دیگر از رشد و نمو نپرس، من به باد تپش و نشاطی بخشیدم. صبحگاه چه گلی در حال شکفتن است، چراکه نفس آبیاری دیگر را نمی‌پرسد.

هوش مصنوعی: در مسیر وحشت، رنگ به خاطر گرد و غبار منع پاک است. چرا که تو نمی‌خواهی خود را آزاد کنی، در حالی که هیچ قفسی برای خود نداری.

هوش مصنوعی: عزیز من، درخت عشق و دوستی که در دل داری، نشان از وفاداری و ماندگاری ندارد. بهتر است از آغاز توجه کنی به آن که در نهایت تو را رها خواهد کرد.

هوش مصنوعی: ای شیخ، به خاطر خودراستی‌ات نبالید و وعظ‌های بی‌مورد نکن؛ اگر من تقوای واقعی ندارم، پس تو چه ارتباطی به من داری؟

هوش مصنوعی: اگر کسی بخواهد با بهانه‌جویی خود را از حقیقت دور کند، این کار ظلم است؛ زیرا غافل ماندن از زیبایی‌ها و لذت‌ها، انسان را از درک شادی‌ها و زیبایی‌های زندگی محروم می‌کند.

هوش مصنوعی: هر چیز ممکن و وجود و عدم در تو گم و سردرگم هستند؛ کجا برود کسی که تو را ترک کند؟ تو که همیشه در کنار هستی و هیچ‌گاه جدا نمی‌شوی.

هوش مصنوعی: مانند چراغی که خاموش شده و بی‌تابی می‌کند، از خیال گریه کردن خودت عبور نکن. آخر چرا چشمانت را می‌فشاری، در حالی که نمی‌دانند چه چیزی را پنهان می‌کنی؟