هوش مصنوعی: چقدر باید به یاد چمن و سایه‌های ابر اندوهگین باشم؟ چرا که می‌توانم با شادی به آسمان ابری نگاه کنم.

هوش مصنوعی: لذت‌های بی‌اندازه زندگی، به خاطر سنگینی بار مشکلات، بیشتر به چشم می‌آید. دیروز، هوا به حدی بارانی و پربارش بود که به نظر می‌رسید زیر پوشش ابر، سرشار از درد و رنج است.

هوش مصنوعی: در روز شادی و خوشی، به خاطر دل‌تنگی مستان باید اشک ریخت، اگر باران نبارد و جایی برای غم وجود نداشته باشد.

هوش مصنوعی: به خودت سخت نگیر و منکر عشق نشو، زیرا در این قطره‌های باران، رحمت و محبت نهفته است.

هوش مصنوعی: در زیر سایهٔ بلند دعا و درخواست، هزاران فرصتی برای پاسخ به خواسته‌ها و آرزوها وجود دارد.

هوش مصنوعی: پروردگارا، در این باغ چه سرنوشتی رقم می‌خورد که چتر بهار و سایهٔ بالای ابر به اینجا می‌رسد؟

هوش مصنوعی: طوفان به این عظمت هرگز نبوده است، مانند اشک‌هایی که از چشمان کسی سرازیر می‌شود و به آرامی هوای ابری را پاک می‌کند.

هوش مصنوعی: از ارزش و اعتبار خود فاصله گرفتن، همچون روز قیامت است. وقتی که باران به پایان می‌رسد و آب مانند آتش زودگذر می‌شود، یعنی حالت طبیعی و زندگی دستخوش تغییر و زوال می‌شود.

هوش مصنوعی: مبادا که دچار جنون شوم و از کمبود احساس، به درد ناشی از چشمان اشک‌بارم بیفتم، زیرا این اشک‌ها را به مانند دوختن به دامن ابر تبدیل کرده‌ام.

هوش مصنوعی: در محلی که افرادی با روحیه بلند و پرشور به دنبال نوشیدنی و لذتی خاص هستند، ما نیز حضور داریم و آماده‌ایم با کاسه‌ای از شراب و دستانی که نیازمند یاری‌اند، در کنار آنان باشیم.

هوش مصنوعی: در صبح بهاری یاد تو به ذهنم خطور کرد و به قدری اشک ریختم که جای ابرها نیز خالی شد.

هوش مصنوعی: سال‌هاست که در حال تلاش و کوشش هستم و در این مسیر، طعم شراب و محبت را به دلم می‌ریزم. می‌توان گفت که وجود من از لطافت و زیبایی باران شکل گرفته است.