هوش مصنوعی: ای خواسته‌های نفسانی، لحظه‌ای مرا رها کن. حال من، حالتی معتادانه است و برای مدتی نیست که از آن رنج می‌برم. به من اجازه بده که از این حالت دور شوم، چرا که در این دنیا، به مانند شیشه‌ای در دست سنگی، آسیب‌پذیر هستم.

هوش مصنوعی: بوی خوش نیکی و مهربانی تو را احساس نمی‌کنم، پس ای کاش از خواسته‌هایم دست برداری و بر دل دلشکسته‌ام نیکو بنگری.

هوش مصنوعی: ناگهان احساس بی‌خبری و پریشانی به انسان دست می‌دهد. اگر در زندگی به چالش‌ها و مشکلاتی برخورد کنی، ممکن است از سختی‌ها رنج ببری و در این حال فقط یک رنگ و محمل باقی بماند.

هوش مصنوعی: من سال‌هاست که در آرزوی آرامش ذهنی هستم. بی‌خیالی‌ام را به دست بیاور و احساساتم را آزاد کن.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نیست که جز عرق و تلاش نتواند در برابر ننگ و عیب ایستادگی کند. پس زمانی که خود را آماده کردی، قدم به میدان مبارزه بگذار.

هوش مصنوعی: درد و رنجی که احساس می‌شود، جز تاریکی و سایه‌های دیوار چیز دیگری نیست. به مدت کوتاهی می‌توان به آرامش و خوبی در آینه نگاه کرد، ولی این پایان خوشی نمی‌ماند و دوباره به زنگار و مشکلات باز می‌گردیم.

هوش مصنوعی: بدون دیوانگی، دنیا و دیوانگی به تو چیزی جز ناکامی نخواهد داد. از این دو، مانند دامن و گریبان به هم پیوسته، یکی را در دستم بگیر.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که وزن و اهمیت چیزی واقعی نیست و به نظر می‌رسد که زندگی یا سرنوشت انسان‌ها تحت تأثیر عوامل نامشخص و بی‌پایه قرار دارد. در واقع، شخص حس می‌کند که مانند شعله‌ای در سنگی بی‌ساز و کار است و هیچ پایداری ندارد. به طور کلی، این عبارت به ناپایداری و غیرواقعی بودن ارزش‌ها و تأثیرات زندگی اشاره دارد.

هوش مصنوعی: ضعف در درک ارزش‌ها و امکانات، مانند خانواده‌ای است که نشانه خالص و ارزشمندی دارد. هر چیزی که بخواهی می‌توانی در دل من که تنگ است قرار دهی.

هوش مصنوعی: بهشتی که در آن قرار داری، پر از غبار و بی‌احترامی است. اگر تو انسانی با اعتبار و افتخار هستی، قدمی به زمین من بگذار.