هوش مصنوعی: ای ابر! نه اینکه به باغ و گلزار باران بباری، بلکه یاد من را ز اشک‌هایم زنده کن و در کوی محبوب ببار.

هوش مصنوعی: قد و قامت بس کوشش کرد تا در حلقه‌ای بیفتد، اما افسوس که دل ما همچنان در اختیار بار نیست.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که در عشق و وصال به محبوب، اگر از روی خیالات و اوهام باشد، هیچ گونه روشنی و صفایی ندارد. انتظار و امید به وصال باید واقعی و صادقانه باشد تا بتواند دل انسان را روشن کند و غبار ناامیدی را از بین ببرد. در غیر این صورت، صرفاً در اوهام و خیالات باقی می‌ماند و ارزش واقعی ندارد.

هوش مصنوعی: در این جمع، کسی که به تازگی برآمده و در آغوش دارد، هنوز نتوانسته است بار اعتبار و درد را به دوش بکشد.

هوش مصنوعی: ای شمع، اشک‌های تو دل جمعی را سوزاند و ای اشک‌های شعله‌ور، بر خاک مزار بریز.

هوش مصنوعی: همه را به خاطر درد و رنجی که از شکست دل دارند، به زمین انداخته است. این درد مانند یک شیشه‌ای است که بر روی کوه‌ها فشار می‌آورد و سنگینی آن را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: هرچند در آستانه رحمت و کرم، نیاز به محبت و وفا احساس می‌شود، اما نمی‌توان بارها و بارها از چهره‌ی زیبای آن محبت آب طلب کرد.

هوش مصنوعی: اگر در طبع و سرشت انسان، زیبایی و هنر به کمال برسد، دیگر نیازی نیست که درک و فهم او از عیب و ننگ انتقاد شود.

هوش مصنوعی: ما درد و غم فراوانی را از این سرزمین به دوش می‌کشیم، حتی تو که پیر شده‌ای، هنوز این بار سنگین را بر دوش من می‌گذاری.

هوش مصنوعی: بهار با زیبایی‌هایش و گل‌هایش، فضایی از تسلیم و آرامش را به نمایش می‌گذارد. در این باغ، لطافت و زیبایی نباید با افکار و خواسته‌های ناشی از شوق و شلوغی دگرگون شود.

هوش مصنوعی: دوری از یاد تو برای بیدل بسیار خوشایند است و هیچ چیز برای او از این بیشتر اهمیت ندارد، حتی اگر هزار بار درباره‌اش صحبت کند.