هوش مصنوعی: خاک ما به یاد یار نامه‌هایی می‌نویسد، اما این نامه‌ها با خط غبار نوشته شده‌اند.

هوش مصنوعی: ای دل، خود را از غصه‌ها خالی کن، زیرا تلاش‌های تو برای رسیدن به هدف، دیگر هیچ بار و سنگینی به دوش ندارد.

هوش مصنوعی: ما از عرق‌هایی که به خاطر شرم و حیا در دیدار ایجاد می‌شود، لذت خاصی برای ساختن آینه داریم.

هوش مصنوعی: شوق و اشتیاق چیزی ارزشمند است، وگرنه با وجود این همه عوامل ناامیدی، هیچ کار و تلاشی بی‌فایده نیست.

هوش مصنوعی: دل انسان در دام امیدهای غیرواقعی و آرزوها گرفتار شده است، مانند اینکه مار از دست کسی بگریزد و مهره‌ای را رها کند.

هوش مصنوعی: اگر به سن و سال پیری رسیده‌ای، دیگر جایی برای خودداری وجود ندارد؛ زیرا در خانهٔ کمان، دیوار وجود ندارد.

هوش مصنوعی: تعجب و شگفتی ما همه‌جا را در بر گرفته است، چرا که صبح، زیبایی بهار را مانند آینه منعکس کرده است.

هوش مصنوعی: وجود مانند آفتی است که هم در موج و هم در دریا وجود دارد. ما را هم کوچک نشمار، زیرا در میان بسیاری از چیزها، ما نیز ارزشمند و تأثیرگذار هستیم.

هوش مصنوعی: با توجه به این مفهوم، آیا می‌شود که کسی را که در نعمت و خوشی به سر می‌برد، از خواب غفلت بیدار کرد؟

هوش مصنوعی: از خودسری دست بردار، زیرا نور اینجا مانند شمعی است که به زندگی ما وابسته است و ممکن است در خطر باشد.

هوش مصنوعی: پرنده باغ قناعت ما، با گشودن منقار خود دانه‌ای را به دست می‌آورد.

هوش مصنوعی: دنیا به سختی اجازه نمی‌دهد که به چیزی چنگ بیندازید، پس اگر از چیزی عبور کردید، بهتر است آن را رها کنید.