هوش مصنوعی: می‌خواهم با نوشیدن می در این میخانه، تمام رازها و رنگ‌هاي هستی را نشان دهم و به نوعی از هر جنبه‌ي وجودم پرده بردارم.

هوش مصنوعی: در نهایت، حسرت و افسوس به انسان آسیب می‌زند و او را می‌سوزاند. مانند درخت چناری که در آتش می‌سوزد و با برگ‌هایش بر آتش خود می‌افزاید.

هوش مصنوعی: تیره‌بختی مثل تاریکی، صدای ناله‌ام را زیر خود پنهان کرد و در نهایت، مانند سنگی داغ، در وجودم آتش‌سوزان ایجاد کرد.

هوش مصنوعی: آه من که نشأت گرفته از دل زغالین و غمگین است، مانند ناله‌ای بی‌صدا از درد و رنج، به آرامی مانند نسیم در لاله‌زار به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: من در تلاش برای آرامش هستم، زیرا کشش این آرامش باعث می‌شود که هر ذره از دریا به کنار بیاید.

هوش مصنوعی: چمن با رنگ آتشینش بدون دود نمی‌سوزد، و آب در چشم‌های شبنم از عطر بهار جلب توجه می‌کند.

هوش مصنوعی: ای کسی که ذهنت مانند نغمه‌ای از پر و بال پرواز می‌کند، حواست باشد که صدای شکستن شیشه‌های ما را هم بشنوی.

هوش مصنوعی: چشمان آدم‌ها در جاذبه‌ی زیبایی‌ات مانند زخم‌های خمیازه به نظر می‌رسند و نوشیدنی گیج‌کننده‌ای که در جام تو وجود دارد، فقط حالت خواب‌آلودگی را منتقل می‌کند.

هوش مصنوعی: سال‌ها در آرزوی درخشش خورشید و تصویر در آینه گذشت، اما من با احتیاط و هراسان از دوستی که بین ما به وجود آمده، خود را به کنار می‌کشم.

هوش مصنوعی: به راحتی نمی‌توان از ما گذشت، چرا که مانند برق، باید به حساب و کتابی رسید. آتش نیز با خس و خاشاک در کار است و زود ایجاد آسیب می‌کند.

هوش مصنوعی: انتقام از دشمن، کار آسانی نیست. اگر تو مرد واقعی هستی، این فکر بی‌فایده را از ذهنت بیرون کن.

هوش مصنوعی: برای اینکه زندگی و عمر آدمی به خوبی سپری شود، نمی‌توان فقط به نفس و روحیه‌امان تکیه کرد. در این دنیای پرمشغله و اتفاقات ناگهانی، باید مراقب باشیم که چگونه زندگی می‌کنیم و این سوال مطرح می‌شود که این مسیر و سرنوشت ما به کجا خواهد انجامید.