هوش مصنوعی: در طلسم درد، از ما می‌توان اثر را بیرون برد. ما مانند صبح هستیم که دامنش چاک زیر جگر را دارد.

هوش مصنوعی: گرمای زندگی تنها یک نگاه است و شمع تحت تأثیر نفس خود، در مرکز توجه محو شده است.

هوش مصنوعی: از این جا که محیط آرامی دارد، برای جستجوی آرامش و آسایش خواهیم رفت. اینجا همچون دامن الماس، نرم و ساکت است.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس به سامان و ترتیب زندگی‌اش نرسیده است، مانند سایه‌ای که بر پوست درخت می‌ریزد، جز افرادی که عریان و بدون زحمت هستند.

هوش مصنوعی: گفت‌و‌گو با انسان‌های خوب می‌تواند درد و رنج ناشی از ظلم را درمان کند. اگر سنگی در دل باشد، با شیره لعل که مانند آب است، می‌تواند تکان بخورد و تغییر کند.

هوش مصنوعی: بی‌خود و بی‌جهت، احمق در شرایط سخت خود را بزرگوارانه نشان می‌دهد، در حالی که در فقر و تنگدستی، از چوب مرطوب لاغرتر و سبک‌تر می‌شود.

هوش مصنوعی: با رفتار ملایم و نرم می‌توان از لذت‌های زندگی به خوبی بهره‌برداری کرد؛ چنانکه زبان پسته در شیرینی شکر غوطه‌ور می‌شود و لذت می‌برد.

هوش مصنوعی: ای حباب، مراقب باش که از قایق خود غافل نشوی، چرا که در دریای امکان، جز وجودی همانند موج، هیچ خطر دیگری نیست.

هوش مصنوعی: توجه به تعداد زیاد افراد در این باغ زیبا، بی‌فایده است؛ زیرا هر غنچه‌ای از هر برگ، نشانه‌ای از ناامیدی به همراه دارد.

هوش مصنوعی: در این بیت، به ارتباطی اشاره شده است که میان یک شخص و دیگری وجود دارد. به این معنا که هر کس به دنبال گم‌شده‌ای می‌گردد و می‌خواهد از آن خبر بگیرد. درخت سایه‌سار، که به نوعی نماد گم‌شدگی است، بر افقی نورانی که خورشید نمایانگر آن است، تکیه دارد. بنابراین، خبرها و آگاهی‌ها باید از خود فردی که اشاره شده، به دست آید و انتظار می‌رود که او بتواند اطلاعاتی در مورد وضعیت یا سرنوشت یکی دیگر ارائه دهد.

هوش مصنوعی: هر چه بیشتر به ناز و فریب خود ادامه بدهی، دیگر نتوانم به این حالت ادامه دهم. ای زیبای پرجلوه، مانند موجی که بر روی جواهرات آرام حرکت می‌کند، لطفا کم‌کم‌تر و آهسته‌تر جلو بیا.

هوش مصنوعی: آخر کار سرکشی، نشان از خضوع و تسلیم است. در نهایت، از دردهای ناشی از شجاعت و چالش‌هایی که با آن مواجه می‌شویم، شعله‌ای زبانه می‌کشد.