هوش مصنوعی: به تماشای نابودی خود نشستم و در نگاه پیران، دنیای تغییر را دیدم که همچون دایره‌ای در اطراف چشم‌هایم می‌چرخد.

هوش مصنوعی: در اثر گیجی و شگفتی من، قلبم به تپش افتاده و بدنم از شدت احساساتی که دارم، پر از اشک است که در چشمانم جمع شده است.

هوش مصنوعی: او به جایی رفت که در هر نگاهش احساس و هیجانی را تجربه می‌کردم. اکنون یادآوری آن چشمان اشک‌بار، مرا به شدت متاثر کرده و به نوعی شبیه به آب شدن احساساتم در دوره‌ای دیگر است.

هوش مصنوعی: چون آینده‌ام را نمی‌دانم و نمی‌دانم به کجا می‌رسم، بار ناله‌ها و دردهای خود را به دوش می‌کشم و در حال حرکت هستم.

هوش مصنوعی: دل من در پیچ و خم زندگی گم شده است و حالا یک گره به آن زده‌ام. نمی‌دانم تا کی این گره باید باشد تا جلوه‌گر و نمایان بماند.

هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی و شگفتی بهار، شادی و خوشحالی در دل‌ها حس می‌شود، به‌گونه‌ای که گل‌برفراز خیال درخشان مانند صبحی که دامن خود را به کمر می‌زند، سرشار از زندگی است.

هوش مصنوعی: در باغ گل، شبنمی وجود دارد که نشانه‌ی پذیرش و زیبایی است. اما در این میان، تنها چیزی که باید از آن دوری کرد، خجالت است؛ زیرا جز آن، هر چیزی را که در آنجا می‌توان به دست آورد، باید به همراه داشته باشیم.

هوش مصنوعی: جوهر واقعی پشیمانی به خاطر اعتبارش در حال تضعیف است، همان‌طور که وقتی سکه‌ای پیدا می‌شود، ارزش آن به جلو می‌آید و نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: ظالم وقتی زبان به سخن می‌گشاید، از کینه و نفرت خالی نیست؛ او درد و عقده‌های درونی‌اش را که مثل سنگی سنگین است، رها می‌کند و مانند آتش که شعله‌ور می‌شود، آشکار می‌کند.

هوش مصنوعی: سلامتی ما به حالت نشئگی درآمد و جرأت کردیم که در زندگی خود تغییراتی ایجاد کنیم. زندگی‌امان به نوعی خواب‌آلود و بی‌تحرک شده بود، انگار که پرواز و بال و پر وجودمان را از دست داده‌ایم.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی پری را تماشا کنی، ابتدا باید غبار آرزوهای ناپاک را از خود دور کنی.

هوش مصنوعی: در فروشگاه خیالات و گمان‌های ناپایدار، چیزی جز فروشندگان خودفروخته وجود ندارد، پس از خودت به کسی جز خودت وابسته نخواهی بود.