هوش مصنوعی: خوش‌حال‌خویان به من بگویید که آیا من حقیر و بی‌اساس، این مقدار خاک و غبار را هم دریافت کنم؟

هوش مصنوعی: در دل تنهایی و سردی وجودم، فراموش کرده‌ام که چگونه به یاد زیبایی و شادی‌های آنجا بیفتم.

هوش مصنوعی: در دل من، خیالش باعث می‌شود که سختی‌ها و دردهای زیادی را متحمل شوم. ای کاش یک تار موی او را به من بدهی تا در برابر آن، تمامی رنج‌هایم را تحمل کنم.

هوش مصنوعی: من به خاطر درد و رنج‌های زیاد، با تمام وجود غم و اندوهم را به تصویر کشیده‌ام. اگر کسی می‌تواند، گاه و بی‌گاه اجازه دهید که دل به فریاد من پاسخ دهد.

هوش مصنوعی: از این فقر و کمبود مالی که به آن دچار شده‌ام، می‌خواهم که مقام و منزلتی به من بدهید که برابر عدد صفر باشد، یعنی به هیچ وجه کم و کسری نداشته باشد.

هوش مصنوعی: شما نباید بدون کمی فکر و دقت خون کسانی را که به شدت عاشق هستند، بریزید. از آن چشمان زیبا و سحرآمیز به من آسیب نزنید و بگذارید که در آرامش بمانم.

هوش مصنوعی: فرصت تلاش و کوشش برای رسیدن به لذت وصال، متفاوت است. اگر می‌خواهید زندگی را جدی‌تر بگیرید و از آن لذت ببرید، به زندگی زیبا و پر از حماسه منجر شوید.

هوش مصنوعی: نترسید که پس از مرگم، به من تهمت آزادگی بزنند؛ زیرا وقتی که من به خاک می‌روم، خواسته‌ام این است که بدنم به دست صیادان بیفتد.

هوش مصنوعی: دل‌های پاک و بی‌آلایش همچون آیینه‌ای هستند که نمی‌توانند حجاب و پرده‌ای برای زیبایی‌ها و عشق واقعی به وجود آورند. برای یادآوری آن معشوق دلربا، لازم است که در این دل‌های بی‌پرده، اشاره‌ای به یادش گردد.

هوش مصنوعی: من به دور از محل شادی و خوشی به سر می‌برم و اگر به یاد کسی بیفتم، لطفا حال و احوال من را به او بگویید.

هوش مصنوعی: من در سکوت خود درد و رنج‌هایم را پنهان کرده‌ام و به خاطر شرم از آن چشمان، نمی‌توانم فریاد بزنم. اما بی‌توجهی به دردهایم هم ناپسند است، اگر من حرفی بزنم، حقم را از من می‌گیرند.

هوش مصنوعی: من خود را مانند بیدل رها کرده‌ام و با همین گل‌های یاس و زردآلو به زندگی ادامه می‌دهم، تا اینکه روح شادابی را به من بازگردانید.