هوش مصنوعی: هر جایی که از تجربه‌ها و نصایح رهبران استفاده شود، دنیا به یک منبر تبدیل می‌شود که درس‌های مهم و عبرت‌آموزی را به ما می‌آموزد. در این جا، حالات متفاوت زمان به شکل آموزشی و عبرت‌آموز در می‌آید.

هوش مصنوعی: چشم طمع، اندازه‌ی دنیا را بیشتر می‌کند، مانند اعدادی که از صفر بیشتر می‌شوند.

هوش مصنوعی: تنها جایی که می‌توانیم آرامش پیدا کنیم غیر از آغوش مرگ نیست و کشتی ما در همان گرداب غرق می‌شود و فقط در آنجا توقیف می‌شود.

هوش مصنوعی: نمی‌توان بیش از این در عشق دلسردی را تحمل کرد؛ آرزوها باعث می‌شوند زندگی رنگ و بویی تازه بگیرد.

هوش مصنوعی: به خاطر سلامتی و امنیت‌مان، این‌قدر در معرض خطرات و مشکلات قرار گرفته‌ایم که اگر سد و مانع مشکلات بشکند، به شکلی سراسیمه و ناامید خواهیم شد.

هوش مصنوعی: دردی عمیق و جانسوز وجود دارد که بر سر راه آرزوها و پرواز ما قرار گرفته است، به گونه‌ای که این شعله مانند آتش، بال و پر ما را می‌سوزاند و آسیب می‌زند.

هوش مصنوعی: در نهایت، من و ما در این جهان بی‌روح و رنگ به سر می‌بریم، و این احساس به‌قدری قوی است که مانند آتش، وجود و ظاهرم را به درون مایه‌ای واقعی تبدیل می‌کند.

هوش مصنوعی: من در دنیای آرامش دائمی خود، از کنار ناتوانی دور هستم و در هر مکان، سایه‌ام برای راحتی‌ام جا می‌شود.

هوش مصنوعی: رنگ و حالتم ضعیف است، برای یافتن شعله‌ام می‌توانی از دود بپرسی. جز افسوسی عمیق، هیچ چیزی نمانده و وقتی که ناله و ناله‌ام ضعیف می‌شود، تنها حسرتی در دل دارم.

هوش مصنوعی: به خاطر خمیدگی قامت و شرمساری، عمر انسان بی‌ثمر سپری شده است. هرچقدر که مینا (خمار) خالی‌تر می‌شود، اوضاع به هم ریخته‌تر و نابسامان‌تر می‌گردد.

هوش مصنوعی: به خاطر شدت احساسات و مشکلات درونی‌ام، همچنان در این دنیای پرآشوب و ناامنی، دلم نمی‌تواند از غم و اندوه رهایی یابد و مانند غنچه‌ای در برابر سختی‌ها می‌شکفد.