هوش مصنوعی: هرگز به راحتی به آب نمی‌رسم و برای همین، با دل آغشته به درد و حسرت، به شدت تلاش می‌کنم تا حتی لبم از آب تر شود.

هوش مصنوعی: اگر به این کلفت (عشق) ناله کنم، پرچم باغ بهشت (سدره) به خاطر اشک دلم، تبدیل به درختان طوبی می‌شود.

هوش مصنوعی: می‌توان بار سنگین را تحمل کرد، به شرطی که دل از غم و ناله خالی شود.

هوش مصنوعی: نقصان و کمبود در سخن‌وری افراد ناشی از بی‌تجربگی‌شان وجود ندارد؛ همان‌طور که آب در جویبار با آرامش و نرمی، جوهر و ماهیت خود را پیدا می‌کند. این بیان نشان می‌دهد که هر چیز در شرایط مناسب و آرام می‌تواند به بهترین شکل خود تجلی پیدا کند.

هوش مصنوعی: اجازه بده که برای تو توضیح بدهم: در زندگی، فقر و ضعف مالی به عنوان یک راه و مسیر شناخته می‌شود، اما همین وضعیت هم برای ما کافی است که احساس عزت و آبرو کنیم. اگر وجود ما تحت تأثیر چیزهای ارزشمند قرار گیرد، می‌تواند به تبدیل شدن ما به افرادی معتبر و ارزشمند بینجامد.

هوش مصنوعی: ما بدون الهام و به‌کارگیری معنا، نمی‌توانیم به حالت حیرت‌آور خود ادامه دهیم. مانند طوطی که از دیده روشن سخن‌وری می‌شود.

هوش مصنوعی: دل و احساسات ما، که گاه به سرما و عدم پاسخ‌گویی دچار می‌شود، باید با توجه به واقعیت‌های زندگی تنظیم شود. هر چیزی که داریم، به نوعی به لذت و شادی‌امان وابسته است و می‌توانیم با توجه به آنچه زندگی به ما ارائه می‌دهد، خوشحال باشیم و از آن بهره ببریم.

هوش مصنوعی: در اینجا می‌گوید که در محیطی که پر از آشفتگی و جنون است، نوشته‌ها و افکار ما به قدری نابسامان شده که همچون امواج دریا، به هم می‌ریزند و نامنظم می‌شوند. به عبارت دیگر، هنگام بروز هرج و مرج، ذهن و نوشته‌های ما نیز دچار بی‌نظمی می‌گردد.

هوش مصنوعی: اشک من مانند شبنم بر روی گل ریخته، یا مانند آبی است که از بدنم سرازیر می‌شود و دل حالم را به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: به خاطر شرم و خجالت، آب مرا به حالت آینه‌ای در می‌آورد و تصویرم در آن شناور می‌شود.

هوش مصنوعی: سکته بر نیروی خلاقانه Душت ظلم است و ناپسند است. دریا به خاطر موجی که گوهر را به وجود می‌آورد، می‌لرزد.

هوش مصنوعی: ما از سادگی و بی‌پناهی خود به آسمان پرواز کرده‌ایم؛ حالا که بال‌هایمان را از دست داده‌ایم، دیگر قادر به پرواز نخواهیم بود.