هوش مصنوعی: کجاست آن سایه که وجودش میزان و معیار ما باشد؟ حساب کنیم چقدر بر نفس خودمان پوشیده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر سایه‌ تاریکی از بین نرود، چگونه ممکن است که شب ما به صبح تبدیل شود؟

هوش مصنوعی: دل آدمی وقتی می‌شکند، تنها با عشق و داغی که در دل وجود دارد درست می‌شود؛ درست مثل شیشه‌ای که اگر بخواهد به آتش برود، باید خود را در آتش بیاندازد.

هوش مصنوعی: زندگی ما به زیبایی نور او وابسته است. اگر شمع بدون توجه و نگاه او باشد، دیگر نفس و حیات معنایی ندارد.

هوش مصنوعی: کسی که در روز قیامت زیر سایه نعمت و رحمت تو آرامش داشته باشد، حتماً در آرامش و راحتی خواهد بود.

هوش مصنوعی: در این وضع و حال نمی‌دانم باید چه کار کنم، مانند آن فقیر که ناگهان به مقام پادشاهی برسد.

هوش مصنوعی: کسی که تحت تأثیر ظلم و ستم قرار گرفته و ناخواسته به سرنوشت خود تن داده، نباید بی‌توجه به وضعیت خود بماند. وقتی زمان و سرنوشت به او ظلم کند و مشکلات به او هجوم آورند، دیگر نمی‌تواند امیدی به روشنایی و بهبود داشته باشد.

هوش مصنوعی: اگر کسی در برابر مشکلات تسلیم شود و بهانه‌ای بیاورد، مانند این است که با سر به سمتی می‌دود که از مسیر اصلی منحرف شده است. این سرانجام خوبی نخواهد داشت و نشان دهنده‌ی اشتباه اوست.

هوش مصنوعی: زمانی که نفس به اوج خود برسد و به حالت عمیق و غمناک تنفس کند، زندگی به مرحله‌ای دیگر منتقل می‌شود و به دنیای جدیدی وارد می‌شود.

هوش مصنوعی: صدای بی‌فایده و بی‌مزه‌ی صوفیان مرا به تنگ آورد. دعا کنید که میخانه به جای خانقاه باشد.

هوش مصنوعی: دوستداران را به‌خاطر روکش یا تظاهر آن‌ها قضاوت نکن. لبخند آن‌ها در دل داشتنی لطیف است که اگر از آن پرده بردارند، خنده‌ای رسا و شاداب به گوش خواهد رسید.

هوش مصنوعی: مثل شمعی که در حال سوختن است، با اشک و اندوه گریه می‌کنم، بیدل، زیرا نمی‌خواهم دچار افت و افتادگی شوم و در چاهی از ناامیدی بیفتم.