هوش مصنوعی: غرور و ناز تو به هیچ شکلی نمی‌تواند به تهمت و دروغ متهم شود، و هیچ چیزی نمی‌تواند با جام خودت آشنا شود.

هوش مصنوعی: اگر همه چیز به سمت شوق و عشق پیش می‌رود، پس تنهایی و یکنواختی شرم آور است. من آینه را شکستم تا جلوه‌ای بی‌خود و نازیبا دیده نشود.

هوش مصنوعی: در باغی که عاشقان با شور و عشق جان داده‌اند، بی‌انصافی است که گل‌زخمی را نادیده بگیریم که خونش به خودی خود ارزشی ندارد.

هوش مصنوعی: اگر با دقت و شجاعت گام برداری، مانند تیر که به هدف می‌نشیند، هر جا که توجه کنی، به خطا نخواهی رفت.

هوش مصنوعی: از نعمت مقام فروتنی و ناتوانی چه امیدی است که نشانی از سفر به راه او بر پیشانی نماند.

هوش مصنوعی: سکوت من کامل است، چون صدای شکست به من حمله می‌کند و مانند رنگی که از شیشه جدا نمی‌شود، از وجودم جدا نخواهد شد.

هوش مصنوعی: امید نداشته باش که عشق و خواسته‌های دل مشکلی برای تو ایجاد کند. کاش دست تو به محبت و عشق عادت نکند.

هوش مصنوعی: اگر همواره بخواهی بر طبق خواسته‌ها و تمایلات نفس خود عمل کنی، هیچ‌گاه نمی‌توانی از سرنوشتی که به آن دچار هستی رهایی یابی و گره‌ای که در زندگی‌ات وجود دارد، باز نشود.

هوش مصنوعی: ما به خاطر زیبایی و تنوع زندگی، آن قدر تحت تأثیر قرار نگرفته‌ایم که هر کسی بعد از مرگش، به سادگی فراموش شود یا مانند گل‌فروشی در خاطره‌ها نماند.

هوش مصنوعی: چه کسی می‌تواند بنای ترس و وحشت ما را آباد کند تا آن گرد و غبار فراموش نشود و زیر پاهایمان نرود؟

هوش مصنوعی: در دل شکستگی و ناامیدی، هنوز امیدی برای بهبود و عافیت وجود دارد. نگران نباشید که شاید این درد و مشکل به یک راه‌حل تبدیل نشود.