هوش مصنوعی: تا زمانی که پا بر آستان تو نگذارم، حق نیاز به این سجده‌ها برآورده نمی‌شود.

هوش مصنوعی: از شانس بد خود، هر چشمی که هنوز بسته نشده، به خاک پای تو عشق می‌ورزد.

هوش مصنوعی: چگونه ممکن است دلی که در آتش وفا پخته می‌شود، به شفافیت و روشنی نیفتد و صورت واقعیات را به نمایش نگذارد؟

هوش مصنوعی: سایهٔ گل، جای خواب شبنم نمی‌شود و من در پای معشوقان خاکی شده‌ام؛ چرا که این حالت نباید پیش بیاید؟

هوش مصنوعی: اگر حبابی در آب به‌وجود آید، به‌راحتی می‌تواند زیبایی‌های دریا را منعکس کند. اما اگر غباری بر روی آن بنشیند و مانع دید شود،دیگر نمی‌تواند این زیبایی‌ها را نشان دهد. انسان نیز باید در زندگی خود مراقب باشد که مشکلات و موانع نتوانند جلوی آرامش و خوشبختی‌اش را بگیرند.

هوش مصنوعی: نگرانی من از مرگ به این خاطر است که به خاک تبدیل می‌شوم، اما دلم نمی‌خواهد به فنا و نابودی سپرده شود.

هوش مصنوعی: دوری از معشوق را مایه‌ی آرامش ندان، زیرا حتی شبنم از روی گل می‌ریزد و هوا به خاطر آن تغییر نمی‌کند.

هوش مصنوعی: اگر دل به بند تعلقات دچار باشد، نمی‌توان آن را آزاد کرد. حتی اگر نسیم عبرت و درستی به وزیدن درآید، نمی‌تواند بی‌توجهی به آنرا تغییر دهد و دل را رهایی بخشد.

هوش مصنوعی: در نهایت، به خاطر دیوانگی و طغیانی که به وجود می‌آورد، دلی سوخته و غمگین تر از شمع می‌سوزد. بهتر است که کسی بدون احتیاط و بی‌پروا وارد نشود.

هوش مصنوعی: از نگاه حرص و طمع، به خوبی می‌دانم که چنان بی‌دلم که حتی خاک قبر هم نمی‌تواند این درد را درمان کند.