هوش مصنوعی: اگر از روی پشیمانی اشکم بریزد، مانند خاک در حالی که نمناک است و بی‌نظم و نا‌مدل، تمام اجزای وجودم به هم می‌ریزد.

هوش مصنوعی: اگر تصویری از سرنوشت شومم نمایان شود، به شکل آینه‌ای غم‌انگیز و تاریک خواهند بود.

هوش مصنوعی: چند بار باید به شگفتی و زیبایی دلبری‌های بی‌باک و بازیگوش خودم را غرق کنم؟ ای خدا! وقتی که دلم از عشق تهی می‌شود، آیا می‌توانم همچنان به آینه نگاه کنم و خود را ببینم؟

هوش مصنوعی: به نرمی و لطافت آب، به عنوان نماینده‌ی طبیعت انسان در نظر گرفته شده است. وقتی که شعله با موم آشتی کند و به هم نزدیک شود، نور و روشنایی بیشتری پیدا می‌کند. این موضوع به ما یادآوری می‌کند که تعامل و ارتباط مثبت می‌تواند به زندگی‌امان روشنی و گرما ببخشد.

هوش مصنوعی: یک قطره عرق بر خود بریز و غبار بیهوده‌گویی‌های خود را بشوی. پس از این، بهتر است که پرواز تو به قفس عادت‌ها گرفتار نشود.

هوش مصنوعی: خواب آرام در زیر خاکستر شعله‌ای نهفته است و اگر با تلاشت غبارها را کنار بزنی، این شعله دوباره بیدار می‌شود و تجلی پیدا می‌کند.

هوش مصنوعی: ما بی‌دغدغه و آزاد از فریب و تعلقات هستیم، به طوری که جلوهٔ ما باعث شگفتی آینه و پرواز روح می‌شود.

هوش مصنوعی: در باغی که به خاطر زیبایی‌اش، اثر پای تو را در آن به جا گذاشته‌اند، بال‌های طاووس به خاطر شرم و خجالت، در می‌آید و گم می‌شود.

هوش مصنوعی: ما فردی را از خود خالی کردیم و از نظر قوا و توانایی، به ما ناتوان‌ها می‌رسد که تا کجا می‌توانیم ضعیف‌تر شویم.

هوش مصنوعی: اگر ما بتوانیم دقایقی بیشتر از وقت خود برای عرض اعتبار اختصاص دهیم، تنها به اندازهٔ یک قطره می‌ماند که اگر به گوهر تبدیل شود، درخشندگی‌اش می‌تواند خود را نشان دهد.

هوش مصنوعی: من هدفم مانند شمعی است که از این محفل سر به زیر دارد. در اینجا می‌خواهم بگویم که اگر یک قدم به جلو بروم، سرنوشت من مشخص خواهد شد.

هوش مصنوعی: عالمی که در دل تلخی دارد، با آگاهی از مرگ، شناختی از حقیقت را به دست می‌آورد. اما در این راه، چه کسی می‌تواند به این شناخت ایمان بیاورد؟