هوش مصنوعی: دل انسان‌ها مانند آینه‌ای است که روح یکدیگر را منعکس می‌کند و به همین دلیل، هر یک از آن‌ها می‌توانند از دیگری الهام بگیرند و تجربیات هم را درک کنند. این تبادل احساسات و تجربیات باعث می‌شود که زندگی مانند یک دفتر پر از نوشته‌های زیبا و تاثیرگذار گردد.

هوش مصنوعی: رشتهٔ پیچیدگی‌های خواسته‌ها و نیازها، همچون زلف‌های معشوق، زیبایی و جذابیتی دارد. اما اگر تلاش‌های من بی‌نتیجه بماند، کار من ناقص و ناتمام خواهد بود.

هوش مصنوعی: وقتی به من نگاه می‌کنند، تمام وجودم مانند آینه‌ای می‌شود که همه چیز را منعکس می‌کند و در آن لحظه، بیننده به قدری متحیر می‌شود که به دنیای دیگری می‌رود.

هوش مصنوعی: هر ذره از وجود من می‌خواهد احساسات و حسرت‌هایش را به نمایش بگذارد. این خواسته از خاکی که دارم برمی‌آید و آرزو می‌کنم ای کاش کمی از آن پر شود.

هوش مصنوعی: ای آسمان، از خاک من غباری بلند کن، شاید این ننگ که به شکل هیولا درآمده، قابل تحمل شود.

هوش مصنوعی: انسان برای رسیدن به کمال و موفقیت، به ریشه و نسب خود احتیاجی ندارد. همان‌طور که یک قطره آب وقتی به گوهر تبدیل می‌شود، دیگر به سرچشمه خود وابسته نیست، بلکه ارزش و اعتبار خود را پیدا می‌کند.

هوش مصنوعی: عابران شیدا و عاشق با خصلت‌های ناپایدار و نادیده در این مسیر زندگی گام برمی‌دارند. ای کاش این سفر به دور از مشکلات و دردسرها باشد و به میخانه و شادی منتهی شود.

هوش مصنوعی: اگر مهتاب بر روی ویرانه‌ام چادر بپوشد، مانند تصویری از زنگی که در آینه ظاهر می‌شود، آشکار خواهد شد.

هوش مصنوعی: تنها چیزی که باقی مانده، پند و نصیحتی است که از سکوت من ناشی می‌شود، همان‌طور که صدای نی به بلندای فریاد خود می‌رسد. اگر من به بند بیفتم، پایهٔ منبر تبدیل می‌شود.

هوش مصنوعی: سکوت و بی‌حرفی نمی‌تواند مانع از این باشد که موج و هیجان درون در مقابل سختی‌ها و مشکلات تسلیم نشود. هر جا که نفس و زندگی متوقف شود، قدرت و توانمندی نیز در آن مکان کاهش می‌یابد.

هوش مصنوعی: انسان باید مانند بیدل و حساس باشد و به این فکر کند که هدف و وسیله‌اش چیست. از هوس و آرزوهای زودگذر چه فایده‌ای می‌برد و چرا باید مانند یک گاو یا الاغ در قید و بند چنین خواسته‌هایی باقی بماند؟