هوش مصنوعی: اگر قدرت سرنوشت منفی خود را نشان دهد، هرچقدر هم که سرم را به آسمان بلند کنم، باز هم زمین و واقعیت زندگیم را نمی‌توانم نادیده بگیرم.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس از راز و سرنوشت شمع باخبر نیست. ای خدا، جای دیگر نشانه‌هایم، ای کاش زبانم از پیشانی‌ام نمایان شود.

هوش مصنوعی: در باغی که اشک من خوانده می‌شود، سایه‌ گل هرگز نخواهد بود مگر اینکه همیشه ابر زیبایی پیدا شود.

هوش مصنوعی: در این چمن، ترس و وحشت آن‌قدر زیاد است که نمی‌توان دامن آن را رها کرد. اگر چشمانم را ببندم و به آرامش برسم، نشانه‌ای از ناراحتی و مشکل ظهور خواهد کرد.

هوش مصنوعی: فراتر از خودش هیچ چیزی از آینده یا دنیا وجود ندارد، پس از خودت عبور کن تا دیدگاهی روشن و پیش‌بینانه به دست آوری.

هوش مصنوعی: اگر مقداری از خوشی و لذت زندگی که از دست رفته است، دوباره به دست آید، مثل این است که عسل از آب جدا می‌شود و پیدا می‌شود.

هوش مصنوعی: به قدری در غم دوری از تو در دل دارم که هر جا نامم برده شود، مانند نشانی روی انگشتر معروف می‌شود.

هوش مصنوعی: ناله‌ی من به قدری بلند است که ممکن است کسی را به یاد تو بیندازد، چرا که من مانند نی، از هر سمت و عضوی، صدا و نشانه‌ای از خودم را بیرون می‌آورم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به زیبایی و شگفتی از عالم و طبیعت اشاره می‌کند. او به گونه‌ای توصیف می‌کند که زمین مانند یک دشت وسیع و پرآب است. در این حال، او از شدت شرم و تواضع برای سجده کردن، در تلاش است که جبین خود را روی زمین بگذارد، طوری که اگر عرقی از پیشانی‌اش بریزد، زمین نمایان‌تر شود. این بیان نشان‌دهنده عمیق‌ترین احساسات humility و خضوع در برابر عظمت عالم است.

هوش مصنوعی: در مکانی که امکان وجود دارد، ممکن است آنچه را که ما از دست داده‌ایم، در نهایت دوباره ببینیم.