هوش مصنوعی: ناله‌ و اندوه من کجا تأثیری خواهد داشت؟ به قدری در غم فروافتاده‌ام که می‌خواهم خاک شوم تا اثر خنجر زخم‌هایم نمایان گردد.

هوش مصنوعی: جنون مانند حلقه‌ای که در کنار هم قرار گرفته، صد گلو را می‌بندد تا صدای دردناک من از زنجیرهای این وضعیت شنیده شود.

هوش مصنوعی: من رنگ‌ها را در دستان نقاش گم کرده‌ام و اگر او به درستی تصویر من را بکشد، شاید نشان مرا پیدا کند.

هوش مصنوعی: وقتی که حیا در کار باشد، شوخی و بی‌مبالاتی جایی ندارد. برای اینکه ذات و وجود من به زیبایی شکوفا شود، باید به تلاش و زحمت پرداخته و مانند عرق عرق‌ریزان، سختی‌ها را تحمل کنم تا به کمال و زیبایی برسم.

هوش مصنوعی: تنها چیزی که می‌خواهم، جدا شدن از حسرت و تعلقات دنیوی است. می‌خواهم از طریق قدرت و اراده‌ام، به چیز ارزشی دست پیدا کنم.

هوش مصنوعی: در نوشته‌هایم چیزی از اعتبار و شخصیت من وجود ندارد؛ اگر کسی بی‌اجازه و به شکل نامناسبی صدای من را ضبط کند، آثار من نمایان خواهد شد.

هوش مصنوعی: از برکت قلم من، جهانی از معانی شکل می‌گیرد و این به خاطر لحظه‌ای سُر خوردن و ناپایداری است که بر روی نوک بینی به نمایش درمی‌آید.

هوش مصنوعی: این خط بیانگر این است که کاغذ نمی‌تواند شعله‌های آتش را تحمل کند و در دشت وسیع، جایی وجود ندارد که آثار من از آنجا نمایان شود. به نوعی، اشاره به ناپایداری و زودگذر بودن نوشته‌ها دارد و اینکه انسان‌ها نمی‌توانند احساسات و وجود خود را به طور دائم در جایی ثبت کنند.

هوش مصنوعی: دیگر نیازی به افکار گمراه‌کننده و شک و تردید نیست، بگذار که شگفتی و راز وجودم برملا شود و ذاتی حقیقی‌ام نمایان گردد.

هوش مصنوعی: من در خیال او بهاری خیالی و داستانی را ساخته‌ام تا خواب گل به واقعیت تبدیل شود و نشان‌دهنده احساسات من گردد.

هوش مصنوعی: سالیان زیادی گذشته و من با احتیاط و دور از هر بی‌خبری در حال گذران عمر هستم. از کجا می‌توانم نشانه‌ای از می‌نوشی بیابم تا شب به من نشان داده شود؟