هوش مصنوعی: عشق و شوق موسی نمی‌گذارد که آرامش پیدا کنم، تا زمانی که این دو جهان پر از جلوه‌های زیبایی نباشد.

هوش مصنوعی: مثل یاقوت نخواهی بود که سر به تسلیم فرود آوری تا زمانی که آتش و آب تو به یک اندازه نرسند.

هوش مصنوعی: اگر زندگی‌ات پر از لذت و خوشی است، باید آماده‌ی پذیرش پیامدهای آن هم باشی. بهتر است شیشۀ خوشی‌هایت آرام بماند، تا این‌که صدای رسوایی‌ات به گوش همه برسد.

هوش مصنوعی: به من نگاهی بینداز، که آن نگاه مانند کمند من را به دام می‌آورد. من در چنگال جادوهای آرامش، صید شده‌ام و تسلیم می‌شوم.

هوش مصنوعی: من خود را نفی کرده‌ام، حالا حقیقت وجود کجاست؟ تا کی این کلمات فقط از وجود خود بگذرند و به معنای واقعی نرسند؟

هوش مصنوعی: من به خاطر ناتوانی در ثروت و داشتن غرور کاذب از قید هر نوع ادعایی رها شده‌ام و فقط آهی به دل دارم که نمی‌توانم آن را به نمایش بگذارم.

هوش مصنوعی: وقتی که شعله‌وران از سر خود عبور می‌کنند، این عصا که راهنمای مقصد است، به نابینایی تبدیل نمی‌شود.

هوش مصنوعی: اگر عشق به‌صورت عمومی درآید و خودآرایی را به‌وجود آورد، در این دشت جایی برای لیلی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: سکوت می‌تواند هزاران راز را فاش کند، اما آه سوخته‌ی من، همچون دم عیسی، کارساز نیست.

هوش مصنوعی: عشق و محبت هرگز زیر دست هوس و دغدغه‌های زودگذر نمی‌آید و همواره در درخشش و بزرگی خود پابرجاست.