هوش مصنوعی: اگر اشک من به خاطر شرم از گناه باشد، مانند ابر، سیاهی از نوشته‌ام محو می‌شود.

هوش مصنوعی: جز به خاطر زیبایی تو، چیزی جز نابودی خود نمی‌بینم. مرگ مانند آبی است که از چشم ماهی بیرون می‌رود و به آن می‌نگرد.

هوش مصنوعی: تلاش قاتل برای جبران کارش سخت است، زیرا وقتی می‌خواهم عذرخواهی کنم، زمان برای عذرخواهی از دست می‌رود.

هوش مصنوعی: دل انسان به خاطر آرزوهایش دچار شکست و ناکامی است. وقتی که زندگی آرام می‌شود و دیگر خبری از هیجان نیست، نشان‌دهنده این است که کشتی وجود انسان به سوی تباهی و از دست رفتن امیدها پیش می‌رود.

هوش مصنوعی: از خواسته‌ها و آرزوهای بی‌مورد بگذر، چرا که در نتیجه‌ی این کار، نور و روشنی این مکان به خاطر نادانی و بی‌توجهی از بین می‌رود.

هوش مصنوعی: در تلاش‌های بلندپروازی‌های حکومت‌ها، چیزی بیشتر از یک غبار در هوا وجود ندارد؛ مانند گردبادی که نشانه‌ای از تاج و تخت پادشاهی را می‌برد.

هوش مصنوعی: بدبختی شب را مثل شبستانی روشن نشان می‌دهد، دردی که باید به روشنی تبدیل شود، اما همچنان در ظلمت باقی است.

هوش مصنوعی: کیست که منکر شود زیبایی عشق در رنگ‌ها و حالاتی که اینجا به وضوح نمایان است؟

هوش مصنوعی: ای جان، قبل از اینکه به دنیا بیایی، ناله‌ای سر کن. زمان قیامت در حال نزدیک شدن است و فرصت مناسبی برای ابراز خودت در پیش است.

هوش مصنوعی: من همچون شمعی هستم که هرگز از درد و حسرت‌های خود نمی‌توانم سخن بگویم؛ اشک‌های من سال‌هاست که بدون اینکه به جایی برسند، به راه خود ادامه می‌دهند.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر می‌گوید که حاصل دیدن و تماشا، غرق شدن در شگفتی است. تمام تلاش او برای نگاه کردن به چیزی است که در نهایت بدون نگاه می‌گذرد و از دست می‌رود.